donderdag 7 juni 2012

Beestjes, beestjes, beestjes - Stewie en Sophie trekken de jungle in

Wie in Maleisie besluit richting Taman Negara (het oudste regenwoud ter wereld) te gaan, zal vroeg of laat door andere reizigers geconfronteerd worden met letterlijk bloedstollende verhalen over de meest voorkomende dieren daar: bloedzuigers.
Zeg Taman Negara en je zegt ' leeches'. Achter iedere boom, ieder junglepad, iedere liaan...overal zitten ze en, met een beetje pech, na een dag wandelen vooral op jou.

Nu laten Stewie en Sophie zich niet zo snel bang maken, maar het idee om zich zonder enige voorbereiding in het walhalla van kleine bloedzuigende krengen te storten, dat zagen ze toch niet zo zitten. Tijd voor actie dus! Een goede reiziger is een voorbereide reiziger en waar kan je beter wennen aan zuigende beestje op je lichaam dan in de ' Dr. Fish Spa'?
Zo gezegd zo gedaan en niet veel later zaten Stewie en Sophie dag voor hun jungle-avontuur met hun voetjes in een groot aquarium vol met knabbelende visjes die zich tegoed deden aan hun dode huidcellen (wat na bijna twee maanden alleen maar op slippers lopen overigens geen overbodige luxe was!). Een vreemde gewaarwording. Eerst onwennig en eng, daarna vooral kietelig en uiteindelijk op een vreemde manier erg ontspannend. Als het met bloedzuigers ook zo gaat, nou, laat ze dan maar komen hoor! Stewie en Sophie zijn klaar voor de jungle!

Maarja, eenmaal na een lange bus- en bootrit aangekomen aan de rand van de jungle, was er van bloedzuigers nog maar weinig te merken. Sowieso waren er niet veel grote, enge beesten te spotten. Sta je daar een mode-flater te slaan met je sokken over je broek, lange mouwen en met een zaklamp op je hoofd. Zo goed voorbereid en wat krijg je dan tijdens de night-jungle-trekking; een sprinkhaan, een spin en een wandelende tak (ok, en een slang, dat was dan wel weer heel 'jungle-like'). Een beetje jammer.

Maar goed, je mag wellicht ook niet teveel verwachten als je gewoon aan de rand van het park zit en zonder tour niet veel verder komt dan de (letterlijk) gebaande paden en de 'spectaculaire' canopy walk vol met andere toeristen.
Op zoek naar toch nog wat actie en wat ' Tarzan en Jane'-gevoel hebben Stewie en Sophie zich er nog wel aan gewaagd om zelf een flinke heuvel te beklimmen, die ze uiteindelijk vooral beloond werd met heel erg buiten adem zijn en meer dan kletsnat van het zweet. Maar hoewel bloedzuigers erom bekend staan vooral na enige nattigheid actie te ondernemen, was er zelfs na deze flinke zweetpartij geen bloedspoortje te bespeuren. Opgelucht, maar toch ook wel een klein beetje teleurgesteld (het was natuurlijk wel stoer geweest - om over de spectaculaire foto's nog maar te zwijgen!) Al die voorbereiding, al die moeite en dan nog geen een bloederig zuignapje dat zich even aan je vast wil zetten. Zou er iets in ons bloed zitten?

Misschien houden bloedzuigers gewoon niet van te goed voorbereidde Hollanders. De duidelijk niet voorbereidde (hij wist niet eens wat een leech was!) Fransman was namelijk wel een gewilde prooi. Als enige mocht hij een dik mormel van zich afschudden, die daarna vakkundig door de gids werd uitgeknepen om de hele groep te laten zien hoeveel bloed er wel niet uit zo'n klein beestje kan komen.

Mmm...misschien dat Stewie en Sophie na deze 'one-leech-show' uiteinelijk toch knabbelende visjes verkiezen boven bloedzuigende wormen. Goed voorbereid of niet; tijd om het regenwoud te verlaten. Op naar het strand, visjes en de zee!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten