Van westerlijk oost naar oosterlijk west – Stewie en Sophie verruilen Auckland voor Hong Kong

Het was even omschakelen. Hoewel Stewie en Sophie wisten dat het anders zou zijn, was het toch even wennen; van Auckland naar Hong Kong. Een vertroebelde en vermoeide blik van de lange vlucht en een jetlag hielpen niet mee. Wat ook niet hielp was binnenkomen op een kamer van een paar vierkante meter, waarbij de vloer nog onder de haren lag en de badkamer (waar je praktisch gezien kon plassen en douchen tegelijkertijd) stonk naar lauwe pis. Welkom in Azië!

Ja, het is even je standaarden bijstellen als je als westerling arriveert in het oosten. Maar gelukkig doet een goede nachtrust een mens goed en aangezien de bedden (van IKEA fabrikaat) verder prima waren, waren Stewie en Sophie de volgende dag een stuk beter in staat om Hong Kong met een frisse en vernieuwde blik te bekijken.

En met die uitgeruste blik op zak, zagen Stewie en Sophie een immens grote stad, die ze in eerste instantie wat deed denken aan Tokyo. Hoge gebouwen, veel kantoren, overal drukte en – natuurlijk – aziaten overal waar je maar kijkt. Maar Hong Kong is geen Tokyo. Verre van zelfs. Daar waar Tokyo en zijn inwoners blinkend schoon, strak georganiseerd en extreem beleefd is, is Hong Kong hectisch, druk en niet altijd even vriendelijk. Wie nog steeds in de veronderstelling is dat alle aziaten op elkaar lijken, heeft het in dit geval mooi mis.

Maar...als je door de dikke smogwolk en de eerste cultuurshock heenkijkt, dan blijkt dat onder die dikke laag een mist een ontzettend gave en verrassende stad te zitten. Hong Kong is namelijk niet zomaar een metropool, maar eentje die omringd wordt door groene heuvels en ruimte biedt voor grote parken, verstopte tempels en nog ontzettend veel meer moois om je een vele dagen bezig te houden (en je ruim te voorzien van platvoeten en zweetoksels!)

 

Hoe meer Stewie en Sophie zagen, des te meer ze de stad begonnen te waarderen. Van de betoverende Ten Thousand Buddah Monastry, tot de toeristische Peak Tram en van oude Heritage Trail tot de overtocht met de Star Ferry.

Iedere ochtend werd er vroeg opgestaan om met wat eten uit de supermarkt in het park te ontbijten en te bedenken wat er vandaag allemaal gezien en gedaan moest worden. Het is maar goed dat Stewie en Sophie in dit geval uitkeken op allemaal tai-chi’ende chinezen, want met zoveel te zien en te doen zou je bijna vergeten dat je af en toe ook een beetje rust nodig hebt.

Een beetje moe zijn Stewie en Sophie dan ook wel. Een nieuw continent, nieuwe cultuur, nieuwe indrukken. Het gaat je niet in de koude (of in dit geval – hete kleffe) kleren zitten. Maar de eerste omschakeling is gemaakt. En hoewel die in eerste instantie een beetje stroef ging, lijken ze nu aardig opgewarmd. De eerste kennismaking is gemaakt en er moet gezegd: dit smaakt naar meer (en dan hebben ze het niet alleen over het eten)!

Hong Kong is te gek en het is bijna zonde dat zoveel mensen hier alleen een tussenstop maken en niet de kans nemen om ook daadwerkelijk uit te stappen en de stad te bekijken. Gelukkig hebben Stewie en Sophie deze kans wel gepakt en hebben ze nog één dag om van alles hier te genieten voordat ze doorvliegen naar hun volgende bestemming: Ho Chi Minh, Vietnam. Hoe het daar zal zijn, dat weten ze niet, maar aangezien iedereen daar op een brommer schijnt te rijden, moet het met dan schakelen wel snor zitten. Laat de cultuurshock dus maar komen; Stewie en Sophie zijn klaar voor de volgende versnelling!

‘And now,the end is near...’ – Stewie en Sophie beantwoorden vlak voor vertrek wat laatste vragen

Het is zover. Nog een paar uur en dan vertrekt het vliegtuig. Nieuw Zeeland wordt verruild voor Azië en met een vlucht van 11,5 uur zal er een compleet nieuwe wereld voor Stewie en Sophie open gaan. Andere cultuur, andere mensen, ander eten...

Maar voor het zover is, en de laatste ritsen van de tas dichtgaan (als alles past!), nemen ze eerst nog de tijd om wat laatste vragen over Nieuw Zeeland te beantwoorden. Drie maanden ‘Aotearoa’ laat je immers niet zomaar achter je!

·         Wat is het mooiste dat je hebt gezien in Nieuw Zeeland?

Stewie: Het moment dat we op het zuidelijkste puntje van het noordereiland aan de overkant de bergen van de Kaikoura Range boven de mist zagen uitsteken. Sowieso blijven de bergen steeds weer bijzonder om te zien.

Sophie: Met stip on één, Tongariro National Park. Het is lastig uit te leggen waarom (nouja, eigenlijk niet – het is gewoon bloedmooi!), maar die plek heeft echt iets magisch. Tussen al het lieflijke en groene van het Noordereiland is daar ineens een stuk ruig landschap dat je eerder op het Zuidereiland zou verwachten. En dan nog de Tongariro Crossing...Het is echt een filmset die ‘tot leven’ is gekomen.

·         Wat is je het meest opgevallen aan Nieuw Zeeland/Nieuw Zeelanders?

Stewie: Ontzettend vriendelijke mensen. Heel hartelijk, maar soms wel met het gevoel dat ze hier nog een paar jaar achter lopen. Oja, en wat is dat toch met de kiwi-mannen en hun voorliefde voor (erg) korte broekjes?

Sophie: Het meest opgevallen aan Nieuw Zeeland: Het groene, gevarieerde en verrassende landschap (het ene moment rijd je nog langs de zee, het volgende moment heb je weiland, en als je de bocht omgaat heb je ineens bos en bergen).

Wat me het meest opgevallen is aan de Nieuw Zeelanders: Supervriendelijk, relaxed, maar als het op possums aankomt is er geen vriendelijk woord meer wat er uit hun mond komt.

·         Wat is je ‘favourite kiwi dish’?

Stewie: Mmm..lastig. Mag ik ook twee dishes kiezen? Dan wordt het pie en verse fish ’n chips.

Sophie: Smoked mussels! Rond een uurtje of 5 met een koud glas cider...mmm!  Sowieso de verse (en grote!) mosselen en al het andere seafood wat smaakt alsof het diezelfde dag nog gevangen is. Jummie!

·         Welk moment zal je niet snel meer vergeten?

      

       Stewie: Mijn verjaardag. Sowieso voor het eerst zomers en in korte broek! En dan ook nog eens verrast  met een verjaardagsontbijt van pannenkoeken en daarna nog taart van de hostel-eigenaar.

        

       Sophie: Het moment dat we in Auckland aankwamen en het vliegveld verlieten en dat het (in januari) ineens  een heerlijke 20 graden was! Dat gevoel van die eerste dag en dat ons avontuur nog moest gaan beginnen. Alles lag nog open en dat gaf echt een ontzettend fijn, blij en vrij gevoel.

·         Wat is de mafste ervaring die je hebt gehad?

Stewie: Een familiediner bij een van onze WWOOF adressen. Wij dachten aan te schuiven bij een gezellig feestmaal vanwege het 25-jarig huwelijksjubileum van onze ‘gastouders’, maar in plaats daarvan kwamen we terecht in een ongemakkelijke situatie, waarbij eigenlijk niemand wat zei en iedereen na een half uur al van tafel schoot. Heel vreemd.

Sophie: Aankomen bij Hukatere Lodge en daar verwelkomd worden door een vreemde Duitse dame die de lodge runt samen met een oude aboriginal man genaam ‘Uncle’. Heel gek stel.

En laat ik natuurlijk niet ons bezoek aan mr & mrs. Watson vergeten! Kennissen van Eileen en net zo in de leer als zij. Heel aardig, maar dat orgelspel midden in een gesprek had echt niet gehoeven!

·         Vervelendste persoon die je hebt ontmoet?

Beide: Gijs! Nog nooit zo’n omhooggevallen en irritante Nederlander ontmoet. En dan dat gemaakte Amerikaanse accent. Get a bloody life mate!

·         Noorder- of Zuidereiland?

Stewie: Noordereiland (meest leefbaar, lekker klimaat en goed om te mountainbiken).

Sophie: Het Noordereiland. Iedereen die in Nieuw Zeeland is geweest heeft het altijd over het Zuidereiland. En ja, het is inderdaad ruiger en wellicht wat indrukwekkender, maar het Noordereiland heeft toch meer leven en diversiteit (plus natuurlijk het Tongariro National Park!).

·         Kamperen of slapen in een hostel?

Stewie: Kamperen (met af en toe een zacht bed in een cabin tussendoor).

Sophie: Oeh, lastig. Ik ben van origine geen ‘happy camper’, maar het is me tijdens deze reis erg meegevallen. Als je op een goede camping staat dan (ben toch wel erg voor een warme douche in de ochtend). Maarja, in een hostel ontmoet je weer net wat meer mensen.. Mag ik ook voor beide kiezen? Kamperen afgewisseld met hostels.

·         Turn right of give way?

Stewie: Turn right. Met al die maffe regels hier is dat het meest logisch.

Sophie: Give way. Met die gekke Nieuw Zeelanders weet je het immers maar nooit. Waren ze al niet echt goed op de hoogte van hun eigen regels, nu ze ook nog eens aagepast zijn is het helemaal uitkijken. Liever dus even wachten en dan veilig oversteken.

·         Het leukste van reizen in Nieuw Zeeland?

Stewie: Al die verschillende landschappen. Het ene moment rijd je tussen de weiland, het volgende moment langs de zee, heuvels of bergen. Achter iedere bocht ligt weer een ander landschap verscholen.

Sophie: De diversiteit. Het is een land, maar soms lijkt het alsof het heel veel landen tegelijkertijd is. Zo waan je je nog in de Ardennen en zo lijk je midden in de Franse Alpen of de Noorse fjorden te zitten. Het is nooit saai en toch ook heel eigen.

·         Het vervelendste van reizen in Nieuw Zeeland?

Stewie: Afscheid nemen van onze ‘Bob’.  De rode Honda Accord bleef iedere keer weer een mooie wagen om te zien.

Sophie: De koude nachten tijdens het kamperen. Niets vervelender dan rillend je slaapzak instappen en ’s ochtends ijskoud weer wakker te worden.

·         Beste WWOOF-baan?

Stewie: Gras maaien bij ‘ome Tony’ en zijn hostel in de Coromandel. Relaxte gast en relaxte instelling. Alles komt zoals het komt en als het vandaag niet komt, dan komt het morgen wel.

Sophie: Flessen vullen bij Ciderville. ’s Ochtends om tien uur met je handen onder de alcohol en ’s middags lekker bijkomen met een glas zelfgebrouwen appelcider. Ik kan me slechtere baantjes indenken!

·         Favourite kiwi animal?

Stewie: De dolfijnen die we zagen bij Kaikoura. Heel cool om te zien hoe ze uit de zee omhoog sprongen.

Sophie: Alpaca’s. Een soort fluffy lama’s met grote bambi-ogen. Daar mogen de weilanden bij ons ook wel mee vol staan!

·         Mooiste kiwi-woord/uitspraak?

Stewie: Niet zozeer één woord, maar meer de manier waarop ze dingen uitspreken (“fush ’n chups” in plaats van “fish ’n chips” en “ear” in plaats van “air”)

Sophie: ‘Sweet as bro’!’

·         Wat heb je het meest gemist van thuis?

Stewie: Een fietsmaatje. Zoveel mooie tracks, maar alleen is het toch minder leuk.

Sophie: Af en toe je eigen plekje met je eigen spullen (en wat meer ruimte!). Maar een goede boterham met appelstroop en geitenkaas zou er ook wel in gaan!

·         Wat absoluut niet?

Stewie: Werk!

Sophie: De winter! Wat ben ik blij dat ik die kou van thuis niet heb hoeven mee te maken. Lang leve een half jaar zomer!

·         Meest gebruikte reisquote?

Stewie: ‘So, where you from?’

Sophie: ‘Liefjuuuhh, poef!’ (lang verhaal)

·         Laatste woorden voor vertrek?

Stewie: Dag Bob en alle kiwi’s. Het was mooi hier en op naar andere mooie dingen!

Sophie: Nieuw Zeeland was te gek, maar ik kijk uit naar wat nieuws. Op naar Azië en nieuwe avonturen!

‘Bye bye Bob’ – Stewie en Sophie nemen afscheid van hun trouwe reismaatje

Ze wisten het vanaf het begin. Vanaf het moment dat ze hem aanschaften, wisten ze dat hun samenzijn slechts enkele maanden zou duren. Maar zoals het gaat op reis, ontwikkelen vriendschappen  ver van huis zich sneller en intenser dan normaal. En als dan het afscheid daar is...

Zaterdag 14 april.

Het is nog vroeg als Stewie en Sophie de Auckland City Car Market oprijden. Maar hoewel de klok pas net acht uur geslagen heeft, zijn ze zeker niet de enige. Links en rechts zien ze al minstens 20 andere voertuigen staan, allemaal behorend tot backpackers zoals zij. Wanhopige backpackers, want nu het toeristenseizoen begint af te lopen lijkt er een massale uittocht op gang te komen die gepaard gaat met de verkoop van vele auto’s, busjes en campervans. De vraag is echter; aan wie moeten ze al die rammelbakken kwijt? Niet aan andere backpackers, want die zijn er bijna niet meer.

Stewie en Sophie besluiten een rondje te lopen. Even kijken, vergelijken en zien of ze met Bob een betere kans maken dan alle Duitsers naast hen in het rijtje. Op de gele briefjes die alle verkopers voor hun raam moeten leggen wordt vol goede moed de vraagprijs opgeschreven. 2300 dollar, 2500 dollar, 1900 dollar, 2900 dollar... De dag is nog vroeg en de hoop op een goede prijs is nog hoog. Stewie en Sophie – die in de twee weken ervoor al zonder succes met een ‘te koop’ bord hebben rondgereden – weten echter wel beter. Ze besluiten hun kansen niet te overmoedig in te schatten en zetten hun prijs net iets lager dan hun concurrent drie auto’s verderop. Een bak met snoepjes erbij (je moet iets hebben om de kopers te paaien) en wachten maar...

Wachten op de kopers die niet komen.

Het werd negen uur, tien uur, elf uur...En terwijl ‘sellers’ het parkeerterrein steeds voller kwam te staan met auto’s met gele briefjes, bleef het aan de kant van de ‘buyers’ angstvallig stil. En als dan al een geïnteresseerde zich in het ‘te koop’-gedeelte in durfde te wagen, dan was diegene er zeker van dat hij of zij achtervolgd werd door wanhopige oogjes die schreeuwden ‘pick me, buy me!’.

De uren gingen voorbij en naarmate het middaguur naderde begon aan alle kanten de hoop langzaam te zakken. Op steeds meer plekken werden zwarte stiften tevoorschijn gehaald en daalden de prijzen met de minuut.

Ja, en als de zee zo vol met wanhopige visjes komt te liggen, dan kun je er zeker van zijn dat er ergens een aantal haaien op de loer liggen: De autohandelaren. Stoïcijns en met een koele blik lopen ze rond. Hier en daar laten ze kort iets blijken van interesse, om daarna weer stug door te lopen. Ze weten hoe ze het spel moeten spelen. Niet bijten voordat het bloed rijkelijk vloeit. Eerst kijken, ze angst inboezemen en als dan het moment daar is...HAP!

Gelukkig hebben Stewie en Sophie het spel snel door. En hoewel ze weten dat hun kansen klein zijn, besluiten ze dat ze zich niet zomaar naar de bodem laten slepen. Bob is immers niet gewoon een klein visje, maar ‘a bloody good catch’! En ja, hij mag dan misschien wel aardig wat kilometers op de teller hebben, dat betekent nog niet dat Stewie en Sophie hem zomaar laten gaan. Deze jongen heeft hen heel Nieuw Zeeland laten zien!

Het spel begint en de onderhandeling vangt aan. De dealer hapt, maar Stewie en Sophie spartelen terug. Vijftig dollar omhoog, een beetje omlaag, vijftig dollar omhoog, nog ietsie omlaag, twintig omhoog, vasthouden, dertig omhoog, vasthouden, tien omhoog, vasthouden...Verkocht!

In een paar seconden was het gepiept. Niet helemaal voor de prijs waar ze oorspronkelijk op hadden gehoopt, maar uiteindelijk beter dan wat ze hadden gedacht. Papieren werden uitgewisseld, ‘flappen getapt’, sleutels overgedragen...Voor ze het wisten liepen Stewie en Sophie het parkeerterrein af, alle andere auto’s en beteuterde gezichtjes in verwondering achterlatend. De auto is verkocht. Vanaf nu zijn ze officieel ‘Bob-loos’.

De blijdschap om de verkoop is groot, maar het doet ook wel een beetje pijn. Zonder fatsoenlijk afscheid te hebben kunnen nemen is hun rode rots in de branding er ineens niet meer bij. Het voelt vreemd en een beetje leeg. Al die tijd stond Bob voor hen klaar. Van noord naar zuid en van oost naar west. Geen heuvel of bocht was hem teveel en zelfs tijdens het kamperen gaf hij geen kick. Wat moeten ze nu zonder hun reismaatje?

Lopen. Lopen en opruimen. Want aangezien Stewie en Sophie drie maanden lang alles in de auto hebben kunnen gooien en nooit fatsoenlijk hun tas hebben hoeven pakken, lijken hun spullen met de tijd verdrievoudigd te zijn. Tijd voor een grote schoonmaak dus. Afscheid nemen en op naar een nieuw begin. Op naar een land waar het straatdomein niet geregeerd wordt door campers en stationwagens, maar door hysterische brommers en tuk-tuks.

Het zal even wennen zijn, maar het is beter zo..Bob behoort in Nieuw Zeeland en Stewie en Sophie zullen de tijd die ze hier met hem hebben gehad nooit vergeten. De paden scheiden, maar de herinneringen blijven. Bye bye Bob. Thanks for the bloody good time!

Plannen maken, plannen wijzigen – Stewie en Sophie veranderen hun route met de dag

Het leven valt niet te voorspellen. Iedere dag bestaat uit nieuwe kansen, nieuwe plannen en nieuwe keuzes. Keuzes waar je zelf voor kiest of keuzes die uit onverwachte hoek voor je worden gemaakt.  

Ga je op reis dan neemt de kwestie ‘onvoorspelbaarheid’ een nog veel grotere vorm aan. In plaats van een dagelijkse routine en een huis op een vaste plek, is er vrijwel iedere dag een nieuwe bestemming waar met rugzak naartoe getrokken wordt. Dingen die thuis vanzelfsprekend zijn, worden hier ineens zaken waar over nagedacht moet worden.  ‘Waar slapen we, wat eten we, hoe lang blijven we hier, wat doen we morgen?’ Het zijn allemaal vragen die leiden tot keuzes die moeten worden gemaakt.  En hoe zeker je soms ook van een bepaalde keuze denkt te zijn; op reis lijken plannen vaak net iets vaker te veranderen dan je van tevoren had gedacht.

Zo hadden Stewie en Sophie nooit kunnen voorspellen dat ze vanwege onderhoudsreparaties aan Bob ineens voor 5 dagen in Dunedin moesten blijven. Of dat het net zou gaan regenen op de dag dat ze hadden gehoopt die ene wandeling bij Mt. Cook te maken.  

Reizen is plannen, maar soms ook aanpassen. Want hoe goed je ook plant; het weer en de wonderen der techniek zijn geen zaken die rekening houden met een reisschema. Hetzelfde geldt voor wwoof-adresjes die geen antwoord geven of vol zitten precies op het moment dat je daar aan de slag wilt gaan.

Gelukkig hadden Stewie en Sophie van tevoren geen vaste routes of schema’s gemaakt. Het enige dat ze hadden gepland waren hun vluchten, maar ook die konden onderweg nog gewijzgd worden.  Geen route stond vast en het enige dat daarmee  overbleef was een portie aanpassingsvermogen en een heleboel vrijheid, waar ze gedurende hun hele route dankbaar gebruik van hebben gemaakt.

Zo kozen ze zelf welke weg ze insloegen en welke route ze zouden nemen. Ze waren vrij om te werken, of om ervoor te kiezen lekker te luieren. Dagen en tijden werden vage begrippen en was een plek niet leuk genoeg, dan reden ze toch gewoon door (of terug)?  Zolang er uren in de dag waren, was er tijd om hun route aan te passen en optie A te verruilen voor optie B.

En als je dan op een gegeven moment het gevoel krijgt dat het weer tijd is om te gaan, dan is er niets of niemand die je tegenhoudt om dat niet te doen. Zelfs een klein sesamzaadje kan op zo’n moment de gewenste plannen niet dwarsbomen. Vrijheid tijdens het reizen, leidt ook tot een toename om vrij en creatief te denken. En als je daarbij een klein beetje je gezonde verstand gebruikt, dan is geen bestemming onmogelijk.

En zo komt het dus dat er niet nog 6 weken, maar na vandaag nog slechts 10 dagen te gaan zijn voordat Stewie en Sophie Nieuw Zeeland achter zich laten. De 3,5 maand hier waren geweldig, maar het verlangen naar iets nieuws en onbekends groeit.

En dus wordt er gevlogen. Eerst naar Hong Kong en vanaf daar naar de hoofdstad van Vietnam. Via Ho Chi Minh wordt er binnen een aantal weken omhoog gereisd, om dan over land via China weer terug naar Hong Kong te keren.

Maar laat je niet verrassen. De tickets mogen dan inmiddels geboekt zijn, mogelijke ‘onvoorspelbare voorvallen’ zijn bij de ticketprijs niet inbegrepen. En hoewel Stewie en Sophie geen verdere nieuwe routes in gedachten hebben, weet je op reis maar nooit waar de volgende dag je naartoe brengt.

Het leven is onvoorspelbaar en die onvoorspelbaarheid, dat is de enige zekerheid die er bestaat.