dinsdag 27 december 2011

Laatste keren: Stewie en Sophie nemen afscheid

Wie op weg gaat naar nieuwe avonturen, moet oude verhalen afsluiten. En hoe meer het 'einde' nadert, des te meer 'laatste' hoofdstukken er worden uitgelezen.

Zo is daar de laatste werkdag: voor de laatste keer in de trein, voor de laatste keer dat saaie fietspad lopen, voor de laatste keer de computer opstarten, voor de laatste keer lunchen, je laatste vergadering bijwonen, de laatste mails versturen, de laatste borrel met collega's...

Maar ook buiten werk liggen de laatste keren op de loer. Zo slapen we overmorgen voor (voorlopig) de laatste keer in ons huis. Hebben we hier vanavond voor het laatst samen gegeten. En staat het laatste wasje as we speak in volle vaart te draaien.
Laatste keer dit, laatste keer dat. We maken deel uit van een ware page-turner en de woorden, bladzijden en hoofdstukken vliegen als een razende aan onze neus voorbij.

Het boek van dit jaar is bijna uit. Gelukkig ligt het vervolg al vol verwachting op ons te wachten. En wat voor één! Het belooft een prachtig deel te worden. Immers, voor al die laatste keren, daar staat één hele grote eerste keer tegenover: Onze eerste reis samen. Over het einde kunnen we helaas nog niets verklappen, maar wel dat het een prachtig begin zal hebben en dat het laatste hoofdstuk ervan voorlopig nog niet in zicht is!



donderdag 8 december 2011

Dichtbij en ver weg: Stewie en Sophie tellen af

‘En, zijn jullie al zenuwachtig?’, ‘Wanneer vertrekken jullie nou ook alweer precies?, ‘Hebben jullie alles al geregeld?’.

Nu de Grote Reis steeds dichterbij komt krijgen we bovenstaande vragen steeds vaker te horen. Braaf en vrijwel op automatische piloot draaien we ons praatje met de standaard antwoorden af: ‘We vertrekken twee januari’, ‘Nee, met de zenuwen valt het wel mee.’, ‘Nog maar een paar dingen regelen en we zijn klaar om te gaan.’
Als geroutineerde ‘bijna reizigers’ weten we inmiddels precies wat te zeggen en hoe op bepaalde vragen te reageren.

Als het echter aankomt op het echte vertrek, dan lijkt dit nog steeds een hele grote ‘ver-van-ons-bed-show’. Hoewel de voorbereidingen inmiddels in volle gang zijn en er ook al bepaalde zaken worden afgesloten, lijkt het besef dat we straks samen in dat vliegtuig zitten nog niet echt tot ons door te dringen. Al die tijd was de reis nog zo ver weg, maar nu ‘ver weg’ verruild is voor ‘dichtbij’, lijken onze hersenen deze omslag nog niet te kunnen maken.


Dus gaan we rustig door. We halen onze inentingen, maken pasfoto’s voor een internationaal rijbewijs, plannen nog wat laatste feestjes. Steeds meer strepen we af; net zo lang totdat onze hersenen er echt niet meer onderuit kunnen en wel móeten toegeven dat het vertrek toch echt daar is. Dat dit kwartje waarschijnlijk pas valt op weg naar Schiphol, daar kun je de donder op zeggen, maar beter laat dan nooit.

Gelukkig is er één manier om de gedachtegang van de hersenen een klein beetje te manipuleren. En dat is…aftellen! Op het moment dat je van maanden naar weken kunt gaan rekenen, vindt er een soort omslagpunt in het brein plaats, waardoor je ineens het besef krijgt van : ‘Hé, er staat nu toch echt iets te gebeuren.’ Het is niet meer van ‘over drie maanden gaan we op reis’, maar ‘over drie weken zitten we in het vliegtuig’. Nog maar 24 nachtjes slapen! Als dat geen blije alarmbellen doet rinkelen.

Nog 24 nachtjes..wij kunnen er met ons hoofd nog niet echt bij. So close and yet so far away.