Een mengelmoes van relaxte curries - Stewie en Sophie genieten van reizen 'Malay-style'

Niks ten nadele van Vietnam, maar wat was het voor Stewie en Sophie een verademing om na alle drukte en hektiek van de laatste weken ineens aan te komen in een land waar toch duidelijk een veel relaxtere reissfeer hangt.
Vanaf de eerste dag in Maleisie viel het al op: geen getoeter, roepende taxichauffeurs, mensen die constant iets van je willen. Rust heerste er. Rust en behulpzaamheid. Oprechte behulpzaamheid zelfs! Zonder verdere bijbedoelingen.

Stewie en Sophie konden er in de bus van Kuala Lumpur naar Melakka bijna niet over uit. Hoe kan het dat het ineens zo makkelijk gaat? Een paar aanwijzingen van de hostel-eigenaar, een metro naar het station, een kaartje (met een vaste prijs!) aan de counter...Hoppa, nog geen 5 minuten later zaten ze in de meest luxe airconditioning bus op weg naar hun volgende bestemming. Zo kan het blijkbaar dus ook!

Reizen 'Malay-style': dit is precies waar Stewie en Sophie in hun laatste naar op zoek waren. No worries, maar gewoon lekker relaxed van hot naar her.
En van hot naar her gingen ze. Er is namelijk genoeg te zien in dit land van de palmbomen (lees: palmolie-plantages), eilanden en oerwouden. Zo zaten ze na alle shoppingscentra van Kuala Lumpur ineens in het koloniale stadje Melakka (waar wij Hollanders ooit nog hebben gezeten) en bracht een boot hen daarna vanaf Mersing naar het paradijselijke eiland Tioman. Al slurpend aan een tropisch sapje, verzuchtten Stewie en Sophie nogmaals hoe heerlijk het nu ineens is. No worries, just Malaysian curries! Of Indiase roti, of Chinese noodles...

Misschien komt het doordat Stewie en Sophie Maleisie als bestemming zeer impulsief en op het laatste moment gekozen hebben, maar al reizend door dit land hebben ze constant het gevoel steeds in een andere wereld terecht te komen. Niet alleen vanwege de verschillende plekken, maar ook vanwege het feit dat er zoveel verschillende mensen en culturen te vinden zijn. Vrijwel iedere stad kent hier een China-town of een Little India, waardoor je je het ene moment in China kan wanen en dan weer in de straten van New Delhi. Het is op deze manier een kleine wereldreis op zich.

En tja, als je dan toch op wereldreis bent, dan kan je net zo goed nog wel een extra land meepakken. Het reizen gaat hier zo relaxed; voor ze het wisten waren Stewie en Sophie in Singapore aanbeland. Of was het toch India? Stewie en Sophie zijn de kluts een beetje kwijt. Vanuit Maleisie in een dag naar Singapore en dan terecht komen in een hostel in de wijk Little India (en dan letterlijk klein India!)..Hoe groot wil je je culturele mixsap hebben? Maar goed, hun 'landgevoel' mogen ze inmiddels dan een klein beetje kwijt zijn, hun relaxmodus hebben ze absoluut nog niet verloren.

Vanavond verblijven ze dus nog een nachtje in het absurde 'Dinseyland voor yuppen en expats', om daarna weer terug te keren naar 'mellow Malaysia' en te ondervinden of de bloedzuigers in het oudste regenwoud ter wereld  het net zo ontspannen met ze voor hebben als Stewie en Sophie tot nu toe hebben mogen ondervinden. En zo niet, no worry, dan stoppen ze die bloedzuigers gewoon in hun curry!

Surpise, surprise! - Stewie en Sophie zeggen hallo vanuit...

...Kuala Lumpur! Ja, dat hadden jullie niet gedacht he? Nou, Stewie en Sophie tot een aantal dagen geleden ook niet. Maar aangezien je het lot soms een klein handje moet helpen en zelf je eigen geluk moet zoeken, is er na lang wikken en wegen en een aanzienlijke lijst van voors- en tegens, besloten om de plannen voor China voor nu te laten voor wat ze zijn en het laatste stuk van de reis door te brengen in het (als het goed is!) meer 'relaxte' Maleisie.

Een heel nieuwe bestemming zo ineens, maar wel een bestemming die nu al erg goed aanvoelt. Aangezien de laatste week in Vietnam vrij energieslopend was geweest, vroegen Stewie en Sophie zich steeds meer af of China wel de plek zou zijn om hun reis te eindigen. Hoewel ze nog steeds erg geintrigreerd zijn door de cultuur en benieuwd naar al het moois wat dit land te bieden heeft, is dit wellicht meer een bestemming die je fris en met genoeg tijd en voorbereiding moet aangaan.
Taalbarrieres, cultuurverschillen, grote afstanden, lange reistijden, sesamzaad...het zijn allemaal factoren die in de gemaakte keuze hebben meegespeeld. En aangezien inmiddels ook de laatste weken van de reis zijn geslagen, kan het geen kwaad om wellicht juist weer wat energie op te laden voordat thuis het 'echte' leven weer begint en er (help!) weer naar banen moet worden gezocht.

En dus is er gekozen. China is van de kaart en Maleisie is de nieuwe uitdaging. Behalve een klein beetje vooronderzoek  (lang leve het grote aanbod van goedkope - niet zo legale - Lonely Planets in Vietnam!) hadden Stewie en Sophie voor vertrek geen idee wat ze konden verwachten. Ja, paradijselijke stranden en tropisch regenwouden, maar verder...?

Een kleine dag in Kuala Lumpur laat zien dat Maleisie vooral een hele aparte smeltkroes is van allerlei culturen. Het land behoort tot Zuidoost-Azie, maar voelt als een mengeling van Azie, India, Indonesie, China en wat Arabische landen in een. Het grootste gedeelte van de bevolking is moslim en Stewie en Sophie moeten zeggen dat het best een aparte gewaardwording was om ineens veel aziatisch uitziende vrouwen met hoofddoekjes en soms zelfs burka's te zien.

Maar het zijn niet alleen hoofddoekjes die hier de moskee laten luiden. Je vind hier net zo goed vrouwen in Indiase gewaden, mannen met tulbanden en 'gewone' Aziaten die het liefst de wat meer westerse mode aanhouden. Multiculti wordt letterlijk in de praktijk gebracht hier en dat maakt dat het tot nu toe allemaal heel gemoedelijk voelt.

Of dit ook zo zal blijven, dat blijft natuurlijk de vraag, maar die verrassing durven Stewie en Sophie wel aan te gaan. Nog 3,5 week hebben ze de tijd voordat hun vlucht naar Hong Kong weer vertrekt, dus genoeg tijd om dit nieuwe land te verkennen en ontdekken.

Dat het China visum ondertussen ongebruikt in het paspoort blijft zitten, dat is niet zo erg. Het is een mooi souvernir van de keuzes die zijn gemaakt en een tastbare herinnering aan het feit dat dit reusachtige land zeker nog een keer bezocht moet worden (goed excuus voor een nieuwe reis!).
En wat betreft de gloednieuwe, ongebruikte (en 100% legale!) Lonely Planet? Mocht iemand hier interesse in hebben; per half juni zal deze op de internetmarkt aangeboden worden.

Maleisie...Stewie en Sophie zullen het gaan zien. Wordt het een 'pleasant surprise'  of een 'unpleasant stay'? De verrassing voor hen is wellicht net zo groot als die voor jullie bij het begin van dit bericht. De strik belooft sowieso alvast wat moois, dus we houden ons niet langer in en beginnen snel met het uitpakken van de rest van dit impulsieve kado!

Pieken en dalen – Ook Stewie en Sophie hebben wel eens een off-day

Soms heb je het even gehad. Als je 's ochtends om 7:00 op een hysterisch toeterende en hobbelende bus stapt, waarna je bij aankomst flink op de hak wordt genomen door een taxi-chauffeur, hierna nogmaals wordt afgezet door een aggressieve kaartjesverkoopster voor een boot-ticket en je twee uur later letterlijk kotsmisselijk en zeeziek van diezelfde boot weer afstapt. De dag is pas half voorbij, maar nu al ben je kapot. Waggelend loop je – alle schreeuwende scooter-chauffeurs negerend – naar het dichtstbijzijnde hotel dat nog plek heeft, gooit je tas neer en vraagt je even heel eerlijk af: 'wat was hier ook alweer zo leuk aan?'

Ja, lieve mensen, jullie zullen wellicht denken; wat is dit nu zo ineens? Reizen is toch leuk en een grote aaneenschakeling van alleen maar geweldige gebeurtenissen? Alle reisverhalen die je leest, de foto's die je bekijkt, de verhalen die je hoort: alles is altijd mooi, leuk, great en 'fucking awesome'. De mensen zijn aardig, het eten overheerlijk, de tours ongelooflijk en de gehele trip zelf 'the best time of our lifes'. Wie niet beter weet zou haast denken dat wanneer je op reis bent, je automatisch belandt in een paradijselijke wereld, waar zorgen niet bestaan en baaldagen alleen toegeschreven zijn aan de mensen die thuis zijn gebleven.

Nou, Stewie en Sophie zullen jullie uit de droom helpen: ook op reis is niet alles zo geweldig als het lijkt. We zullen zeker niet beweren dat de afgelopen maanden tot nu toe minder dan geweldig zijn geweest (en we zijn nog steeds heel blij dat we niet fulltime op kantoor hoeven te zitten!), maar om te zeggen dat alles echt alleen maar allemachtigprachtig is? Nee, dat zou niet eerlijk zijn. Ook op reis heb je wel eens een off-day en het wordt tijd dat ook daar eens eerlijk over wordt gesproken. Tijd dus om de sluier van perfecte verhalen op te lichten en een ongecensureerde inkijk te geven in hoe het soms ook kan zijn.

Vermoeiend en frustrerend.

Als er twee woorden zijn die de afgelopen week van Stewie en Sophie moeten omschrijven dan zijn het deze wel. Daar waar Vietnam tot nu toe vooral heel leuk, nieuw en spannend was gebleken, leek er nu ineens een heel andere kant naar boven te komen. Of het komt dat Sophie het gelukkatje aan haar tas was verloren, of dat karma besloot hun geduld eens even flink op de proef te stellen; Stewie en Sophie weten het niet. Wat ze wel weten is dat door een aaneenschakeling van verschillende gebeurtenissen de lol er voor een paar dagen wel een beetje af was.

De reden hiervoor is dat je als toerist in Vietnam vaak wordt gezien als een wandelende geldmachine. En dan vooral als een machine die makkelijk gesaboteerd kan worden zodat er nog net wat extra geld uitgeknepen kan worden. Op alles wordt je afgezet. Van taxirit tot busticket en van een drankje langs de weg tot een geboekte tour. Niet zelden komt het voor dat de receptie van je hotel je probeert zoveel mogelijk dingen voor een torenhoge prijs te verkopen en dat ze je ineens een stuk onvriendelijker behandelen wanneer blijkt dat je om de hoek zelf een ticket voor wel een eerlijke prijs hebt weten te regelen.

Het is veel uitzoeken, regelen en vergelijken. Dat in combinatie met hete temperaturen,veel wachten en lange uren (soms bijna dagen!) in de bus, maakt dat het reizen hier soms erg vermoeiend kan zijn.

En ja, natuurlijk begrijpen Stewie en Sophie dat ze hier een stuk armer zijn en dat ze ook maar proberen hun geld te verdienen, maar het is vaak meer de manier waarop. Niemand zit te wachten op aggressief geschreeuw of om uitgelachen te worden door buschauffeurs wanneer er spullen van je zijn gestolen. Het lijkt hierdoor soms bijna alsof je als reiziger gewoon wordt gezien als een grap.

En misschien mogen westerlingen dan wel een stuk rijker zijn dan de meeste Vietnamezen hier. Ook Stewie en Sophie zijn maar gewoon backpackers die een jaar lang keihard hebben gewerkt en gespaard voor deze reis en zeker niet zomaar al hun geld over de balk kunnen smijten. Het is dan ook zuur wanneer je na veel kijken en vergelijken een goede en iets duurdere tour geboekt hebt, die achteraf een stuk minder blijkt waar te maken dan beloofd.

Gelukkig is gedeelde smart nog altijd halve smart en hebben Stewie en Sophie op dit soort momenten elkaar (en regelmatig wat medereizigers met dezelfde ervaringen en frustraties – wie heeft er immers niet uren in viezige rammelende bus doorgebracht of het drievoudige betaald voor een simpele taxirit?). De zogenaamde 'relatietest' zoals sommigen hun avontuur van tevoren noemden hebben ze bij deze dan ook met vlag en wimpel doorstaan.

En het is ook goed dat niet alles hier even mooi, leuk en geweldig is. Zo is het leven namelijk in Vietnam en dat is waarvoor je uiteindelijk ook op reis gaat: om dingen mee te maken en zelf te ervaren.   En dat er dan soms wat dingen tegenvallen of tegenzitten...that's life. Weg met alleen maar geweldige verhalen of perfecte facebookfoto's. Net zoals het 'echte' leven pieken en dalen kent, bestaan ook op reis hoogte- en dieptepunten.

De kunst blijft dan ook om ook op de mindere dagen de leuke dingen te blijven zien en Stewie en Sophie zijn er inmiddels achter dat het hier in Vietnam vooral de kleine dingen zijn die deze reis zijn glans geven. Van de vrouw in de trein die haar fruit met hen deelde, tot de geweldige service in het hotel in Hoi An of de man bij het busstation die hen voor niets zijn telefoon liet gebruiken. Tegen dit soort geluksmomentjes kan geen hobbelende busrit tegenop.

En als je dan na een week van tegenvallende gebeurtenissen met - zowaar! - een soepele busrit en eerlijke taxirit aankomt in Hanoi, in je hotel gratis wordt geupgrade naar een deluxe double room, en samen met wat nieuwe reisvrienden kan genieten van het goedkoopste bier ter wereld (5 bier voor nog geen euro!), dan lijken de mindere kanten weer even te vervagen en kan er met volle teugen worden gevierd dat na ieder dal ook zeker weer een piek tevoorschijn zal komen.

Same same but very different - Stewie en Sophie zien de verschillende kanten van Vietnam

'Same same, but different'. Wie door Zuidoost-Azie reist kan niet om deze uitspraak heen. De precieze betekenis is voor veel pas aangekomen toeristen een raadsel, maar Stewie en Sophie hebben de afgelopen week aan den lijven mogen ondervinden hoe deze uitspraak tot leven komt.

Laten we beginnen bij deze blogpost. Op het eerste gezicht gewoon een nieuw bericht, maar dan zonder de gebruikelijke plaatjes. Die zijn namelijk lastig te plaatsen als je laptop uit de nachtbus wordt gestolen. Deze laatste weken dus wat minder/kortere blogs. Dezelfde Stewie en Sophie, maar dan op een versoberde manier. Same same, but different.

Different was het ook in Dalat. Na de kokende hitte en drukte van Ho Chi Minh, was aankomen in Dalat een ware verademing. Wat hoger gelegen in de bergen heeft dit plaatsje een volgens de Lonely Planet een 'spring like climate'. Ja, het was inderdaad koeler, maar om nog steeds in korte broek en op slippers rond te lopen en het dan 'lente' te noemen, dat kan toch niet helemaal kloppen. Vietnamese lente misschien. In Nederland noemen we een lente als deze nog steeds gewoon een hittegolf. Same same, but different.

Vietnamese spring(roll) of niet, de omgeving van Dalat deed Stewie en Sophie wel wat meer aan Europa denken. Op hun trekking door het bos met alle dennenbomen hadden ze zich bijna op de Utrechtse Heuvelrug kunnen wanen (maar dan zonder bergen en hangbruggen). En wanneer je 's middags ergens langs het meer zat, zou je haast zweren dat je ergens in de Duits alpendorpje zat (maar dan zonder tientallen toerende scooters).
Het meest vervremende was echter nog de gekopieerde versie van de Keukenhof die ze hier hadden. Compleet met tulpen en Hollandse windmolens. Holland op z'n Vietnamees. Same same, but very different.

Na hoogvlakten van Dalat was het tijd om af te zakken naar de kust. Nha Trang was de volgende bestemming. En tja, hoe kunnen Stewie en Sophie deze plek nou het beste omschrijven? Laten we zeggen dat Nha Trang het Vietnamese antwoord is op Lloret de Mar en Salou, compleet met opgespoten stranden, aangeplante palmbomen en een 'Holland bar' om de hoek. Alleen zijn het hier niet de tieners die zich een gat in hun portemonne zuipen, maar de Russen die het goedkope bier wegdrinken als limonade.
Different? Ja, maar ook same same genoeg voor Stewie en Sophie om te weten dat dit niet een plek is waar ze lang willen verblijven. Tijd voor echt wat anders!

En dat anders kregen ze. Welkom in Hoi An, de (tot nu toe) favoriete plek van Stewie en Sophie in Vietnam. Een Unesco heritage site, met een prachtig oud centrum (scootervrij!) dat vol staat met prachtige en kneuterige koloniale gebouwen, die 's avonds sfeervol verlicht worden met honderden lampionnen. Het is bijna een sprookje dat tot leven is gekomen. Very different en very nice.

Nog 'nicer' was, dat vlakbij Hoi An het prachtige Cham Island ligt. Een ideale plek om met de boot naartoe te gaan en op het paradijselijke strand te hangen. Maar niet voordat er eerst gedoken werd!
Nu kan je op veel plekken duiken en zijn de basiszaken altijd hetzelfde (doorgaans met een duikbril en een duikfles), maar het zijn de onderwaterwerelden die het anders maken. Cham Island is qua duiken wellicht niet de meest mooie plek, maar voor Stewie sowieso de meest memorabele. Nadat hij eerder altijd alles met een snorkel had bekeken, ging hij nu voor het eerst echt helemaal kopje onder. Same water, different view. En zeker voor herhaling vatbaar!

Maar nog niet nu. De dagen vliegen voorbij en de volgende bestemming staat alweer gepland. Morgen wordt Hoi An achtergelaten voor Hue, wat - jawel - ook een Unseco site is, maar dan weer anders.
Of dit ook voor het hotel geldt dat Stewie en Sophie geboekt hebben zal nog gezien moeten worden. Er schijnen van dit guesthouse verschillende copycats te bestaan met (vrijwel) dezelfde naam, dus wellicht dat ze straks ineens bij nummer A worden afgezet terwijl ze bij nummer B moeten zijn. 'Ach', zegt de taxi-chauffeur dan, 'this hotel also good. Very nice, cheap price. Same, same you know.'

Met een glimlach in Vietnam – Stewie en Sophie worden warm ontvangen door Mrs. Long en Mr. Hung

Smiling Vietnam.

Stewie en Sophie hadden zich na een lange vlucht met vertraging en een Chinese overstop geen betere ontvangst kunnen wensen. Midden in de nacht kwamen ze moe en met volle backpacks aan bij het guesthouse van Mrs. Long, waar ze een prachtige (en schone!) kamer werd getoond. Wat een verschil met hun stinkhol in Hong Kong!

Of ze nog iets wilden eten of liever meteen slapen? Twee vermoeide hoofdjes zeiden genoeg: Slapen! Mevrouw Long glimlachte. Neem dan in ieder geval een flesje water mee en rust lekker uit. Morgen zal ik jullie wat meer informatie geven over Ho Chi Minh City.

En zo geschiedde. Na een heerlijke nacht en flink wat uren slaap werden Stewie en Sophie een stuk uitgeruster wakker. We zijn in Vietnam! Hoe zou het zijn, wat gaan we doen? Na een ontbijt van jam en franse baguettes en een stadsplattegrond met allerlei ‘recommendations’ van mevrouw Long, werden de eerste stappen buiten het steegje van het guesthouse gezet. Het contrast had niet groter kunnen zijn. Van de koele en rustige ruimte naar de hitte en de hektiek van de stad. Ruim 35 graden (Hot Chi Minh was een goede naam geweest) en overal waar je keek; brommers, scooters en nog meer motorische voertuigen op twee wielen. Tel daar nog eens de tientallen eettentjes en straatstalletjes bij op en de gekte van deze plek is compleet.

Nog een beetje verdwaasd en enigzins overvallen door de drukte liepen Stewie en Sophie rond. Voorzichtig de weg overstekend, wennend aan al het getoeter en met klotsende oksels van het zweet. Een ding was zeker: ze konden niet zeggen dat er niet genoeg te zien was! Wat een indrukken!

Gelukkig bood een schaduwrijk park wat verkoeling. En het duurde niet lang voordat ze meteen wat nieuwe vrienden hadden gemaakt. Vietnamese studenten die maar al te graag even met je willen kletsen om zo hun Engels te kunnen oefenen. Voor ze het wisten waren Stewie en Sophie een dik uur verder en hadden ze niet alleen een ‘goede daad’ gedaan, maar meteen ook zelf wat meer over de cultuur en de mensen van Vietnam geleerd. Met een glimlach verlieten ze het park. Zou deze vriendelijkheid besmettelijk zijn?

Mrs. Long zou het woord ‘behulzaamheid’ in ieder geval zelf uitgevonden kunnen hebben. Ze nam uitgebreid de tijd om Stewie en Sophie stap voor stap uit te leggen hoe ze met een local bus naar hun volgende bestemming konden komen. Je kan immers wel een tour naar de Mekong Delta nemen, maar het is natuurlijk veel leuker en uitdagender om zelf alles te regelen.

Dus daar gingen ze; bepakt en bezakt met al hun spullen en een briefje met Vietnamese aanwijzingen naar het busstation. Daar bleken ze niet de enige te zijn. Omdat de Vietnamezen zelf een lang weekend hadden, gingen ook zij massaal op pad om vakantie te vieren of familie te bezoeken. Het was een drukte van jewelste op het busstation, maar gelukkig was ook hier weer een mannetje met een glimlach om de ‘verloren’ toeristen een handje te helpen.

Vier uur en een hoop getoeter later kwamen Stewie en Sophie aan in Can Tho. Hier werden ze opgewacht door Mr. Hung, bij wie ze de komende twee nachten in zijn homestay langs een mekongrivier zouden doorbrengen. Alleen...hoe kom je daar precies? Juist, zoals alle Vietnamezen overal komen: met de scooter! De grote backpacks voor tussen de benen van de bestuurder en de kleine rugzakjes samen met Stewie en Sophie achterop. Goed vasthouden en scheuren maar! (Voor de papa’s en mama’s: ja, er werden helmen gedragen). Een beetje een ‘bumpy ride’ was het wel, maarja in het kader van ‘doe als de locals doen’, kan een scooterrit in Vietnam natuurlijk niet ontbreken. Veilig en wel werden ze uiteindelijk afgezet bij hun river bungalow, waar ze moe maar voldaan hun tassen konden afgooien en konden genieten van de afwezigheid van het lawaai dat ze in Ho Chi Minh achter zich hadden gelaten.

Maar ook de rust op het platteland blijkt maar van tijdelijke aard. Dat merkten Stewie en Sophie wel toen ze de volgende ochtend om 4:00 wakker werden door alle motoren van bootjes, kraaiende hanen en blaffende honden die de morgenstond wel met heel veel goud in de mond namen. Nu moesten ze sowieso vroeg op voor de boottour die ze om 6:00 ’s ochtends zouden maken, maar dit tijdstip was na een avondje gezellig tafelen en ‘happy water’ drinken met Mr. Hung en de mede gasten wel heel erg vroeg! Nog even omdraaien onder het muskietennet dus maar en twee uur later alsnog fris uit de veren om op pad te gaan. Tijd om de mekongdelta vanaf het water te bekijken!

Mr. Hung leek van al het blije water de vorige avond geen last te hebben, en was zelfs op dit tijdstip al een brok glimlachende energie. Samen met hem, de schipper, een Chinees en een Duits stel gingen Stewie en Sophie op pad. Eerst een ontbijtje op de boot en daarna door naar het kloppende hart van de rivier: de drijvende markt. Of beter gezegd: grootmarkt. Dit is de plek waar lokale boertjes en handelaren hun koopwaar in vele kilo’s van grote boten kopen om deze in hun eigen dorp weer te verkopen. Er waren boten vol met ananas, boten met watermeloen, boten met bananen en tussendoor ook nog kleine bootjes die alle marktlui van een noodle-ontbijtje voorzagen.

Mr. Hung leek veel marktlui te kennen (of deed in ieder geval alsof) en begroette iedereen met een bulderende lach en een uitgelaten ‘Sin Jow’ (hallo in het Vietnamees).

Na de drukte van de markt, werd er tijd genomen om nog wat kleinere waterwegen te verkennen en meer te leren over de lokale beroepen die hier allemaal worden uitgeoefend. Van de rijstnoodle-fabriek tot een plantenkwekerij en van de smit tot een rijstgroothandel. Mr. Hung wist overal uitgebreid over te vertellen en liet uitgebreid zien hoe de mensen hier werken en leven.

Wat in ieder geval duidelijk werd, is dat de rivier hier overal centraal staat. En dat dit ook meteen de reden is waarom deze zo ontzettend smerig is. Alles wordt erin gedaan (wassen, schoonmaken), maar ook alles wordt erin gegooid. Van stukken ananas tot plastic tassen, blikken, flesjes en andere meer onherkenbare zaken. Als je dan ziet hoe kleine kindjes in deze bruine smeerboel hun handen en gezicht wassen, vraag je je af hoe het mogelijk is dat ze hier niet ziek van raken. En blijven glimlachen.

De glimlach van het gezicht van Stewie en Sophie is er inmiddels zelfs met dit hardnekkige rivierwater niet meer af te spoelen. Wat is Vietnam een verrassend geweldig land! Zo kort nog maar hier en al zoveel onuitwisbare indrukken. Dat belooft wat voor de rest van hun trip!

De (enigzins) koele heuvels van Dalat wordt de volgende bestemming, maar voordat het zover is, eerst nog een glaasje ‘happy water’ in a very happy place. Keep smiling!