Pieken en dalen – Ook Stewie en Sophie hebben wel eens een off-day

Soms heb je het even gehad. Als je 's ochtends om 7:00 op een hysterisch toeterende en hobbelende bus stapt, waarna je bij aankomst flink op de hak wordt genomen door een taxi-chauffeur, hierna nogmaals wordt afgezet door een aggressieve kaartjesverkoopster voor een boot-ticket en je twee uur later letterlijk kotsmisselijk en zeeziek van diezelfde boot weer afstapt. De dag is pas half voorbij, maar nu al ben je kapot. Waggelend loop je – alle schreeuwende scooter-chauffeurs negerend – naar het dichtstbijzijnde hotel dat nog plek heeft, gooit je tas neer en vraagt je even heel eerlijk af: 'wat was hier ook alweer zo leuk aan?'

Ja, lieve mensen, jullie zullen wellicht denken; wat is dit nu zo ineens? Reizen is toch leuk en een grote aaneenschakeling van alleen maar geweldige gebeurtenissen? Alle reisverhalen die je leest, de foto's die je bekijkt, de verhalen die je hoort: alles is altijd mooi, leuk, great en 'fucking awesome'. De mensen zijn aardig, het eten overheerlijk, de tours ongelooflijk en de gehele trip zelf 'the best time of our lifes'. Wie niet beter weet zou haast denken dat wanneer je op reis bent, je automatisch belandt in een paradijselijke wereld, waar zorgen niet bestaan en baaldagen alleen toegeschreven zijn aan de mensen die thuis zijn gebleven.

Nou, Stewie en Sophie zullen jullie uit de droom helpen: ook op reis is niet alles zo geweldig als het lijkt. We zullen zeker niet beweren dat de afgelopen maanden tot nu toe minder dan geweldig zijn geweest (en we zijn nog steeds heel blij dat we niet fulltime op kantoor hoeven te zitten!), maar om te zeggen dat alles echt alleen maar allemachtigprachtig is? Nee, dat zou niet eerlijk zijn. Ook op reis heb je wel eens een off-day en het wordt tijd dat ook daar eens eerlijk over wordt gesproken. Tijd dus om de sluier van perfecte verhalen op te lichten en een ongecensureerde inkijk te geven in hoe het soms ook kan zijn.

Vermoeiend en frustrerend.

Als er twee woorden zijn die de afgelopen week van Stewie en Sophie moeten omschrijven dan zijn het deze wel. Daar waar Vietnam tot nu toe vooral heel leuk, nieuw en spannend was gebleken, leek er nu ineens een heel andere kant naar boven te komen. Of het komt dat Sophie het gelukkatje aan haar tas was verloren, of dat karma besloot hun geduld eens even flink op de proef te stellen; Stewie en Sophie weten het niet. Wat ze wel weten is dat door een aaneenschakeling van verschillende gebeurtenissen de lol er voor een paar dagen wel een beetje af was.

De reden hiervoor is dat je als toerist in Vietnam vaak wordt gezien als een wandelende geldmachine. En dan vooral als een machine die makkelijk gesaboteerd kan worden zodat er nog net wat extra geld uitgeknepen kan worden. Op alles wordt je afgezet. Van taxirit tot busticket en van een drankje langs de weg tot een geboekte tour. Niet zelden komt het voor dat de receptie van je hotel je probeert zoveel mogelijk dingen voor een torenhoge prijs te verkopen en dat ze je ineens een stuk onvriendelijker behandelen wanneer blijkt dat je om de hoek zelf een ticket voor wel een eerlijke prijs hebt weten te regelen.

Het is veel uitzoeken, regelen en vergelijken. Dat in combinatie met hete temperaturen,veel wachten en lange uren (soms bijna dagen!) in de bus, maakt dat het reizen hier soms erg vermoeiend kan zijn.

En ja, natuurlijk begrijpen Stewie en Sophie dat ze hier een stuk armer zijn en dat ze ook maar proberen hun geld te verdienen, maar het is vaak meer de manier waarop. Niemand zit te wachten op aggressief geschreeuw of om uitgelachen te worden door buschauffeurs wanneer er spullen van je zijn gestolen. Het lijkt hierdoor soms bijna alsof je als reiziger gewoon wordt gezien als een grap.

En misschien mogen westerlingen dan wel een stuk rijker zijn dan de meeste Vietnamezen hier. Ook Stewie en Sophie zijn maar gewoon backpackers die een jaar lang keihard hebben gewerkt en gespaard voor deze reis en zeker niet zomaar al hun geld over de balk kunnen smijten. Het is dan ook zuur wanneer je na veel kijken en vergelijken een goede en iets duurdere tour geboekt hebt, die achteraf een stuk minder blijkt waar te maken dan beloofd.

Gelukkig is gedeelde smart nog altijd halve smart en hebben Stewie en Sophie op dit soort momenten elkaar (en regelmatig wat medereizigers met dezelfde ervaringen en frustraties – wie heeft er immers niet uren in viezige rammelende bus doorgebracht of het drievoudige betaald voor een simpele taxirit?). De zogenaamde 'relatietest' zoals sommigen hun avontuur van tevoren noemden hebben ze bij deze dan ook met vlag en wimpel doorstaan.

En het is ook goed dat niet alles hier even mooi, leuk en geweldig is. Zo is het leven namelijk in Vietnam en dat is waarvoor je uiteindelijk ook op reis gaat: om dingen mee te maken en zelf te ervaren.   En dat er dan soms wat dingen tegenvallen of tegenzitten...that's life. Weg met alleen maar geweldige verhalen of perfecte facebookfoto's. Net zoals het 'echte' leven pieken en dalen kent, bestaan ook op reis hoogte- en dieptepunten.

De kunst blijft dan ook om ook op de mindere dagen de leuke dingen te blijven zien en Stewie en Sophie zijn er inmiddels achter dat het hier in Vietnam vooral de kleine dingen zijn die deze reis zijn glans geven. Van de vrouw in de trein die haar fruit met hen deelde, tot de geweldige service in het hotel in Hoi An of de man bij het busstation die hen voor niets zijn telefoon liet gebruiken. Tegen dit soort geluksmomentjes kan geen hobbelende busrit tegenop.

En als je dan na een week van tegenvallende gebeurtenissen met - zowaar! - een soepele busrit en eerlijke taxirit aankomt in Hanoi, in je hotel gratis wordt geupgrade naar een deluxe double room, en samen met wat nieuwe reisvrienden kan genieten van het goedkoopste bier ter wereld (5 bier voor nog geen euro!), dan lijken de mindere kanten weer even te vervagen en kan er met volle teugen worden gevierd dat na ieder dal ook zeker weer een piek tevoorschijn zal komen.