Met een glimlach in Vietnam – Stewie en Sophie worden warm ontvangen door Mrs. Long en Mr. Hung

Smiling Vietnam.

Stewie en Sophie hadden zich na een lange vlucht met vertraging en een Chinese overstop geen betere ontvangst kunnen wensen. Midden in de nacht kwamen ze moe en met volle backpacks aan bij het guesthouse van Mrs. Long, waar ze een prachtige (en schone!) kamer werd getoond. Wat een verschil met hun stinkhol in Hong Kong!

Of ze nog iets wilden eten of liever meteen slapen? Twee vermoeide hoofdjes zeiden genoeg: Slapen! Mevrouw Long glimlachte. Neem dan in ieder geval een flesje water mee en rust lekker uit. Morgen zal ik jullie wat meer informatie geven over Ho Chi Minh City.

En zo geschiedde. Na een heerlijke nacht en flink wat uren slaap werden Stewie en Sophie een stuk uitgeruster wakker. We zijn in Vietnam! Hoe zou het zijn, wat gaan we doen? Na een ontbijt van jam en franse baguettes en een stadsplattegrond met allerlei ‘recommendations’ van mevrouw Long, werden de eerste stappen buiten het steegje van het guesthouse gezet. Het contrast had niet groter kunnen zijn. Van de koele en rustige ruimte naar de hitte en de hektiek van de stad. Ruim 35 graden (Hot Chi Minh was een goede naam geweest) en overal waar je keek; brommers, scooters en nog meer motorische voertuigen op twee wielen. Tel daar nog eens de tientallen eettentjes en straatstalletjes bij op en de gekte van deze plek is compleet.

Nog een beetje verdwaasd en enigzins overvallen door de drukte liepen Stewie en Sophie rond. Voorzichtig de weg overstekend, wennend aan al het getoeter en met klotsende oksels van het zweet. Een ding was zeker: ze konden niet zeggen dat er niet genoeg te zien was! Wat een indrukken!

Gelukkig bood een schaduwrijk park wat verkoeling. En het duurde niet lang voordat ze meteen wat nieuwe vrienden hadden gemaakt. Vietnamese studenten die maar al te graag even met je willen kletsen om zo hun Engels te kunnen oefenen. Voor ze het wisten waren Stewie en Sophie een dik uur verder en hadden ze niet alleen een ‘goede daad’ gedaan, maar meteen ook zelf wat meer over de cultuur en de mensen van Vietnam geleerd. Met een glimlach verlieten ze het park. Zou deze vriendelijkheid besmettelijk zijn?

Mrs. Long zou het woord ‘behulzaamheid’ in ieder geval zelf uitgevonden kunnen hebben. Ze nam uitgebreid de tijd om Stewie en Sophie stap voor stap uit te leggen hoe ze met een local bus naar hun volgende bestemming konden komen. Je kan immers wel een tour naar de Mekong Delta nemen, maar het is natuurlijk veel leuker en uitdagender om zelf alles te regelen.

Dus daar gingen ze; bepakt en bezakt met al hun spullen en een briefje met Vietnamese aanwijzingen naar het busstation. Daar bleken ze niet de enige te zijn. Omdat de Vietnamezen zelf een lang weekend hadden, gingen ook zij massaal op pad om vakantie te vieren of familie te bezoeken. Het was een drukte van jewelste op het busstation, maar gelukkig was ook hier weer een mannetje met een glimlach om de ‘verloren’ toeristen een handje te helpen.

Vier uur en een hoop getoeter later kwamen Stewie en Sophie aan in Can Tho. Hier werden ze opgewacht door Mr. Hung, bij wie ze de komende twee nachten in zijn homestay langs een mekongrivier zouden doorbrengen. Alleen...hoe kom je daar precies? Juist, zoals alle Vietnamezen overal komen: met de scooter! De grote backpacks voor tussen de benen van de bestuurder en de kleine rugzakjes samen met Stewie en Sophie achterop. Goed vasthouden en scheuren maar! (Voor de papa’s en mama’s: ja, er werden helmen gedragen). Een beetje een ‘bumpy ride’ was het wel, maarja in het kader van ‘doe als de locals doen’, kan een scooterrit in Vietnam natuurlijk niet ontbreken. Veilig en wel werden ze uiteindelijk afgezet bij hun river bungalow, waar ze moe maar voldaan hun tassen konden afgooien en konden genieten van de afwezigheid van het lawaai dat ze in Ho Chi Minh achter zich hadden gelaten.

Maar ook de rust op het platteland blijkt maar van tijdelijke aard. Dat merkten Stewie en Sophie wel toen ze de volgende ochtend om 4:00 wakker werden door alle motoren van bootjes, kraaiende hanen en blaffende honden die de morgenstond wel met heel veel goud in de mond namen. Nu moesten ze sowieso vroeg op voor de boottour die ze om 6:00 ’s ochtends zouden maken, maar dit tijdstip was na een avondje gezellig tafelen en ‘happy water’ drinken met Mr. Hung en de mede gasten wel heel erg vroeg! Nog even omdraaien onder het muskietennet dus maar en twee uur later alsnog fris uit de veren om op pad te gaan. Tijd om de mekongdelta vanaf het water te bekijken!

Mr. Hung leek van al het blije water de vorige avond geen last te hebben, en was zelfs op dit tijdstip al een brok glimlachende energie. Samen met hem, de schipper, een Chinees en een Duits stel gingen Stewie en Sophie op pad. Eerst een ontbijtje op de boot en daarna door naar het kloppende hart van de rivier: de drijvende markt. Of beter gezegd: grootmarkt. Dit is de plek waar lokale boertjes en handelaren hun koopwaar in vele kilo’s van grote boten kopen om deze in hun eigen dorp weer te verkopen. Er waren boten vol met ananas, boten met watermeloen, boten met bananen en tussendoor ook nog kleine bootjes die alle marktlui van een noodle-ontbijtje voorzagen.

Mr. Hung leek veel marktlui te kennen (of deed in ieder geval alsof) en begroette iedereen met een bulderende lach en een uitgelaten ‘Sin Jow’ (hallo in het Vietnamees).

Na de drukte van de markt, werd er tijd genomen om nog wat kleinere waterwegen te verkennen en meer te leren over de lokale beroepen die hier allemaal worden uitgeoefend. Van de rijstnoodle-fabriek tot een plantenkwekerij en van de smit tot een rijstgroothandel. Mr. Hung wist overal uitgebreid over te vertellen en liet uitgebreid zien hoe de mensen hier werken en leven.

Wat in ieder geval duidelijk werd, is dat de rivier hier overal centraal staat. En dat dit ook meteen de reden is waarom deze zo ontzettend smerig is. Alles wordt erin gedaan (wassen, schoonmaken), maar ook alles wordt erin gegooid. Van stukken ananas tot plastic tassen, blikken, flesjes en andere meer onherkenbare zaken. Als je dan ziet hoe kleine kindjes in deze bruine smeerboel hun handen en gezicht wassen, vraag je je af hoe het mogelijk is dat ze hier niet ziek van raken. En blijven glimlachen.

De glimlach van het gezicht van Stewie en Sophie is er inmiddels zelfs met dit hardnekkige rivierwater niet meer af te spoelen. Wat is Vietnam een verrassend geweldig land! Zo kort nog maar hier en al zoveel onuitwisbare indrukken. Dat belooft wat voor de rest van hun trip!

De (enigzins) koele heuvels van Dalat wordt de volgende bestemming, maar voordat het zover is, eerst nog een glaasje ‘happy water’ in a very happy place. Keep smiling!