‘Bye bye Bob’ – Stewie en Sophie nemen afscheid van hun trouwe reismaatje

Ze wisten het vanaf het begin. Vanaf het moment dat ze hem aanschaften, wisten ze dat hun samenzijn slechts enkele maanden zou duren. Maar zoals het gaat op reis, ontwikkelen vriendschappen  ver van huis zich sneller en intenser dan normaal. En als dan het afscheid daar is...

Zaterdag 14 april.

Het is nog vroeg als Stewie en Sophie de Auckland City Car Market oprijden. Maar hoewel de klok pas net acht uur geslagen heeft, zijn ze zeker niet de enige. Links en rechts zien ze al minstens 20 andere voertuigen staan, allemaal behorend tot backpackers zoals zij. Wanhopige backpackers, want nu het toeristenseizoen begint af te lopen lijkt er een massale uittocht op gang te komen die gepaard gaat met de verkoop van vele auto’s, busjes en campervans. De vraag is echter; aan wie moeten ze al die rammelbakken kwijt? Niet aan andere backpackers, want die zijn er bijna niet meer.

Stewie en Sophie besluiten een rondje te lopen. Even kijken, vergelijken en zien of ze met Bob een betere kans maken dan alle Duitsers naast hen in het rijtje. Op de gele briefjes die alle verkopers voor hun raam moeten leggen wordt vol goede moed de vraagprijs opgeschreven. 2300 dollar, 2500 dollar, 1900 dollar, 2900 dollar... De dag is nog vroeg en de hoop op een goede prijs is nog hoog. Stewie en Sophie – die in de twee weken ervoor al zonder succes met een ‘te koop’ bord hebben rondgereden – weten echter wel beter. Ze besluiten hun kansen niet te overmoedig in te schatten en zetten hun prijs net iets lager dan hun concurrent drie auto’s verderop. Een bak met snoepjes erbij (je moet iets hebben om de kopers te paaien) en wachten maar...

Wachten op de kopers die niet komen.

Het werd negen uur, tien uur, elf uur...En terwijl ‘sellers’ het parkeerterrein steeds voller kwam te staan met auto’s met gele briefjes, bleef het aan de kant van de ‘buyers’ angstvallig stil. En als dan al een geïnteresseerde zich in het ‘te koop’-gedeelte in durfde te wagen, dan was diegene er zeker van dat hij of zij achtervolgd werd door wanhopige oogjes die schreeuwden ‘pick me, buy me!’.

De uren gingen voorbij en naarmate het middaguur naderde begon aan alle kanten de hoop langzaam te zakken. Op steeds meer plekken werden zwarte stiften tevoorschijn gehaald en daalden de prijzen met de minuut.

Ja, en als de zee zo vol met wanhopige visjes komt te liggen, dan kun je er zeker van zijn dat er ergens een aantal haaien op de loer liggen: De autohandelaren. Stoïcijns en met een koele blik lopen ze rond. Hier en daar laten ze kort iets blijken van interesse, om daarna weer stug door te lopen. Ze weten hoe ze het spel moeten spelen. Niet bijten voordat het bloed rijkelijk vloeit. Eerst kijken, ze angst inboezemen en als dan het moment daar is...HAP!

Gelukkig hebben Stewie en Sophie het spel snel door. En hoewel ze weten dat hun kansen klein zijn, besluiten ze dat ze zich niet zomaar naar de bodem laten slepen. Bob is immers niet gewoon een klein visje, maar ‘a bloody good catch’! En ja, hij mag dan misschien wel aardig wat kilometers op de teller hebben, dat betekent nog niet dat Stewie en Sophie hem zomaar laten gaan. Deze jongen heeft hen heel Nieuw Zeeland laten zien!

Het spel begint en de onderhandeling vangt aan. De dealer hapt, maar Stewie en Sophie spartelen terug. Vijftig dollar omhoog, een beetje omlaag, vijftig dollar omhoog, nog ietsie omlaag, twintig omhoog, vasthouden, dertig omhoog, vasthouden, tien omhoog, vasthouden...Verkocht!

In een paar seconden was het gepiept. Niet helemaal voor de prijs waar ze oorspronkelijk op hadden gehoopt, maar uiteindelijk beter dan wat ze hadden gedacht. Papieren werden uitgewisseld, ‘flappen getapt’, sleutels overgedragen...Voor ze het wisten liepen Stewie en Sophie het parkeerterrein af, alle andere auto’s en beteuterde gezichtjes in verwondering achterlatend. De auto is verkocht. Vanaf nu zijn ze officieel ‘Bob-loos’.

De blijdschap om de verkoop is groot, maar het doet ook wel een beetje pijn. Zonder fatsoenlijk afscheid te hebben kunnen nemen is hun rode rots in de branding er ineens niet meer bij. Het voelt vreemd en een beetje leeg. Al die tijd stond Bob voor hen klaar. Van noord naar zuid en van oost naar west. Geen heuvel of bocht was hem teveel en zelfs tijdens het kamperen gaf hij geen kick. Wat moeten ze nu zonder hun reismaatje?

Lopen. Lopen en opruimen. Want aangezien Stewie en Sophie drie maanden lang alles in de auto hebben kunnen gooien en nooit fatsoenlijk hun tas hebben hoeven pakken, lijken hun spullen met de tijd verdrievoudigd te zijn. Tijd voor een grote schoonmaak dus. Afscheid nemen en op naar een nieuw begin. Op naar een land waar het straatdomein niet geregeerd wordt door campers en stationwagens, maar door hysterische brommers en tuk-tuks.

Het zal even wennen zijn, maar het is beter zo..Bob behoort in Nieuw Zeeland en Stewie en Sophie zullen de tijd die ze hier met hem hebben gehad nooit vergeten. De paden scheiden, maar de herinneringen blijven. Bye bye Bob. Thanks for the bloody good time!