Bays, beaches and windy roads – Stewie en Sophie gaan op roadtrip door het noorden

On the road again. Na een week op dezelfde plek moest het maar weer eens gebeuren.

Muziek aan, met je voetjes op het dashboard, raampje open, cruisend langs prachtige landschappen. Zo hadden we ons Nieuw Zeeland avontuur maandenland voorgesteld. Met je auto gaan en staan waar je wilt. En nu was het zover: onze eerste roadtrip. De bestemming? Het noordelijkste puntje van het noordereiland. Een gebied vol stranden, eilanden en – zoals we al snel zouden merken – heel veel bochtige wegen!

Daar gingen we dan. Met goede moed, een nieuw aangeschafte tent, wat tips van Ralph en Bob vol benzine. Op naar de Bay of Islands! Cruisend, met onze raampjes open, de voetjes op het dashboard en een lekker muziekje aan. Voor we het wisten waren we aangekomen in Paihia; een klein toeristisch dorpje waar vooral de Nieuw Zeelanders zelf komen om hun zomervakantie te vieren (wat hier nu dus is). Erg mooi, maar ook wel een beetje een ‘tourist trap’ dus geen plek om lang te blijven. Na een dagje strand, een ferrytocht naar het tegenover gelegen plaatsje Russel en het uitproberen van de tent in de achtertuin van een hostel, was het dus weer tijd om te gaan. Eens zien wat er nog meer voor moois te vinden is!

Nou, naar mooie plekken hoefden we niet lang te zoeken. Een kleine twee uur nadat we uit Paihia waren vertrokken kwamen we al terecht bij het prachtige Maitai Bay. Een gigastrand, met wit zand, azuurblauwe zee en..behalve ons verder niemand! Dat die Aucklanders hier niet naartoe gaan voor hun vakantie! Dit is toch zeker duizendmaal mooier dan het strand bij Paihia? Achja, een gemis voor hun en ons hoor je niet klagen. Dit is nog eens wat anders dan hutje mutje liggen in Scheveningen of Zandvoort. Tijd voor een korte break en een duik in het water!

Eenmaal uitgewaaid en opgefrist gingen we weer door. We hadden namelijk nog een laatste Cider Ville taak te volbrengen: een fles schnaps afgeven bij een Duitse vriendin die een lodge runt vlak naast Ninety Mile Beach. Nou, daar wilden wij best een klein omweggetje voor maken. Via een lange onverharde weg (waar we overigens nog veel meer van zouden tegenkomen), gingen we hobbeldehobbel richting Hukatere Lodge. Dat het echt vlak naast het strand lag, daar was absoluut niets over gelogen. Dat die Duitse vriendin zelf een beetje, eehhm, ‘apart’ was, dat waren ze er even vergeten bij te vermelden. Ach, zo kom je nog eens ergens en ontmoet je nog eens mensen. We hebben sowieso een prachtige zonsondergang op dit meer dan 100 kilometerlange (en wederom lege!) strand gehad en een kampeernacht in de auto met vanuit de raampjes de hele melkweg om op uit te kijken. Dat is nog eens slapen onder de sterren!

 Maar er lag nog meer moois op ons te wachten. Wat dacht je bijvoorbeeld van Cape Reinga? Het meest noordelijke puntje van Nieuw Zeeland en de plek waar niet alleen de Maori’s hun laatste oversteek naar het hiernamaals maken, maar waar ook twee oceanen samenkomen. Een heel apart gezicht: golven die van twee verschillende kanten komen en samen aparte vormen in het water maken. Niet handig als je wilt surfen, maar dat kan je dan weer een eindje verderop doen: op de grote zandduinen waar je met een bodyboard vanaf kunt glijden. En heb je nog niet genoeg van zand, dan neem je toch ook gewoon nog een kijkje bij het meest pure witte zand ter wereld? Het kan allemaal, in het noorden van Nieuw Zeeland.

Zo reden we dus; van de ene mooie plek naar de andere. Maar van al dat rijden wordt je na een tijdje ook wel een beetje moe. Tijd voor wat ontspanning dus. En waar kan je dat beter doen dan in natuurlijke hot pools? Ralph had ons de Ngwahna Springs aangeraden en met onze goede ervaringen in Tokyo nog in het achterhoofd, konden we niet wachten om onze vermoeide lijven in het warme water te laten glijden. Een beetje jammer was wel dat het water hier echt heel ‘natuurlijk’ was en – aangezien we ons op vulkanisch land bevinden -  ontzettend stonk naar rotte eieren. Op zich is dit op het moment niet zo erg, maar het feit dat die geur je ook na het badderen blijft achtervolgen.. Als je dan zoals ons als ‘happy campers’ in je auto slaapt, dan zit de zwavellucht al snel overal (en zeer hardnekkig ook – het is maar goed dat dit geen geurblog is!).

We weten dan ook niet wat de buren van ons dachten toen we eindelijk op de camping bij het Kauri Forest aankwamen, maar we hoopten dat de grote bomen wat van onze geur weg konden nemen. Dat zou toch moeten lukken? Het zijn namelijk grote jongen: deze Kauri-bomen. Stonden ze vroeger nog vrijwel overal op het hele Noordereiland, nu zijn ze  - door het vele kappen - nog maar op een aantal plekken te vinden. En wow, want een imposante reuzen zijn dit! Op zich niet heel mooi of extreem hoog, maar wel supermarkant en met een ont-zet-ten-de dikke omtrek. Met een leeftijd tot wel 2000 jaar, zitten er jongens tussen die wel een omtrek van 16 meter kunnen hebben! Het is dan ook niet voor niets dat de oudste Kauri de naam Tane Mahuta (Father of the Forest) draagt. Daar voel je je als mens wel even heel erg nietig bij.

Sowieso hebben we ons de afgelopen dagen best wel nietig en klein gevoeld onder al die weidse en uitgestrekte natuur waar het hier vol van is. Achter iedere bocht, iedere heuvel en iedere mooi plek, ligt er weer wat anders wat de moeite waard is om voor te stoppen. Van beach naar bush naar bay; het landschap verandert continu en blijft verrassen. Als we zouden willen zouden we alleen over dit kleine stukje al maanden kunnen doen.

Nu hebben we best aardig de tijd, maar zoveel tijd helaas toch ook weer niet. Na een laatste nachtje in Baylys Beach laten we het noorden dus achter ons en cruisen we door richting de Coromandel. Muziekje aan, raampjes open, voetjes op het dashboard. Op naar weer een nieuw WWOOF-adres en vast nog heel veel nieuwe mooie avonturen achter bochten en heuvels.