De grote oversteek – Stewie en Sophie gaan van noord naar zuid en van zomer naar herfst

Voor wie het nog niet wist: Nieuw Zeeland bestaat uit twee eilanden. Ok, twee grote eilanden (de kleintjes niet meegerekend). Heel origineel worden ze respectievelijk het Noorder- en het Zuidereiland genoemd (het hoe en waarom kun je wellicht zelf wel uitvogelen). En tja, als je naar Nieuw Zeeland reist, dan kun je natuurlijk niet het ene eiland bekijken en het andere eiland links (of in dit geval zuid) laten liggen. Helemaal niet als Zuidereiland ook wel als de mooiste en spectaculairste van de twee wordt beschouwd.

Het werd na 8,5 week dus maar eens tijd om de grote oversteek te maken. Tijd om de glooiende groene heuvels in het noorden achter ons te laten en met eigen ogen te aanschouwen of het ‘ruige zuiden’ echt zo ‘stunning’ is als iedereen zegt.

Daar gingen we. Met de ferry 3,5 uur over de Cook Strait. Het was wat ze noemen een ‘bumpy ride’. Wij waren namelijk niet de enige die hadden besloten om van koers te veranderen. Ook het weer deed gezellig mee. Sinds begin deze maand is het hier op de zuiderlijk halfrond namelijk officieel herfst. En hoewel we tot nu toe nog erg geluk hebben gehad met het weer, lijken de beruchte dagen van regen en grijze wolken steeds dichterbij te komen.

Gelukkig waren we het weermannetje dit maal te snel af. Het slechte weer in winderig Wellington achtergelaten, kwamen we aan wal met zon en blauwe lucht. Kijk, dat is een goed begin!

Het werd nog beter toen we onze dag in het Abel Tasman National Park mochten doorbrengen met werkelijk de meest strakblauwe lucht en azuurblauwe zee. De korte broek en slippers konden weer uit de tas (jippie!) en we genoten van de eerste meest fantastische landschappen die het zuiden ons had te bieden. We kregen er zo de zomer van in onze bol, dat we maar weer eens besloten om in de auto te gaan kamperen.

Te vroeg gejuichd. Aangekomen in Greymouth (juist ja, GREYmouth), had mister weatherman ons toch weten te vinden en kwam de regen ’s nachts met bakken uit de lucht. Maar dat was nog niet genoeg. Ook ’s ochtends wisten de druppels van geen ophouden en aangekomen op de camping bij Franz Josef regende het nog steeds. Van de bewuste gletsjer die we wilden bekijken was in de verste verte geen spoor te vinden. Het enige wat enigzins op een berg deed lijken, waren de dikke grijze wolken die ons de rest van de dag in onze auto deden doorbrengen.

Zou het nu echt gedaan zijn met de zomer en het mooie weer?, vroegen we ons angstig af. Gelukkig bleek het mee te vallen en mochten we na een lange miserabele dag de zon weer met open armen begroeten. En wat een verschil die zon maakt!  Gletsjers, ruige bergen, toverachtige weerspiegelingen in waters, helblauwe meren. Het was of al het moois zich ineens aan ons openbaarde. We hadden het ene mooie uitzicht nog niet achter de kiezen, of onze mond viel alweer open bij het volgende landschap. We moeten toegeven: tot nu toe is alles waar van wat ze over het Zuidereiland zeggen. Ruig, ruw, ongerept en prachtig: in één woord prachtig.

Of het weer ook zo prachtig zal blijven gedurende de rest van onze trip ‘down south’, dat zal nog moeten blijken. De voorspellingen zijn wisselvallig en de nachten inmiddels behoorlijk fris, waardoor we niet zelden lichtelijk liggen te rillen in onze slaapzak (Sophie tenminste). Gelukkig maakt al het moois hier een hoop goed en zijn de uitzichten hartverwarmend genoeg om de koude kampeernachten snel te doen vergeten. Tijd dus om de slaapzak in te kruipen en te dromen van een eindeloze zomer in een eindeloos prachtig land.