Zuipen en feesten – Waarom Sophie er even helemaal klaar mee is

Ik ontmoette ze voor het eerst in een hostel in Boston. Dorstig, een beetje aangeschoten en in voor een feestje.  Of ik met ze mee op stap wilde.

Met een dikke hand werd ik wakker. Jeuk, pijn, opgezwollen. ‘Een ontstoken muggenbult’, dacht ik. ‘Een spinnenbeet’, zei de dokter. Met een tas vol antibiotica, anthihestimine en 40 graden koorts werd ik naar huis gestuurd. De jeuk was verschrikkelijk, maar krabben was uit den boze. Met afgeplakte armen ging ik naar bed. High van de medicijnen en dromend over gemene spinnen. Ik zou een week lang plezier hebben van de stapavond met mijn nieuwe ‘vrienden’.

Van rood en gezwollen ging ik over naar bont, blauw en paars. Het leverde mooie plaatjes en spannende verhalen op voor het thuisfront.

 Maar het bleken geen spinnen te zijn die mijn lichaam zo van slag af wisten te brengen (Tenzij ieder backpackershostel speciaal voor mij een kolonie spinnen gevangen houdt.) Het waren veel geniepigere beestjes die als happy hour cocktail massaal voor de ‘Bloody Sophie’ kozen.

Wie ooit heeft gebackpacked en in een hostel heeft geslapen kent ze vast wel. Ze zijn de reden dat veel hostels geen slaapzakken meer accepteren, maar zelf hun eigen bedlinnen in gebruik hebben. Want als deze kleine vriendje eenmaal binnen zijn en het op een zuipen zetten, dan is het erg moeilijk om weer van ze af te komen.  In mijn geval kan je zelfs beter spreken van een kroegentocht, waarbij Boston slechts het indrink-uurtje was. Eenmaal aangeschoten gingen de remmen echt los. Van Niagra Falls naar New York en van Thailand naar Laos. Een kater kenden ze niet. Ze waren verslaafd. Verslaafd aan mijn bloed en verslaafd aan de ravage die ze achterlieten.

En net toen ik dacht ‘Nu ben ik van ze af’, stonden ze ineens weer voor de deur. Dorstiger en  vastberadener als nooit tevoren. Andere backpack-cocktails – hoe goedkoop ook – sloegen ze af. Ze wisten wat ze wilden en waren niet van plan van dat recept af te stappen. Zelfs toen ik aangaf vanavond geen zin te hebben om te feesten, waren ze niet van hun plan af te brengen. Ik was een ‘watje’ en moest en zou aanhaken bij hun kroegentocht, of ik nu wilde of niet.

En daar zit ik dan. Met een dikke kater en de partycrew allang gevlogen. Mijn huid brandt, mijn armen en hals zijn gezwollen en in mijn gezicht prijken drie dikke bulten. De jeuk is bij vlagen niet te stoppen, maar ik probeer me groot te houden en niet te krabben. ’s Avonds een vrouw, ’s ochtends een vrouw.

Maar het feestje laat diepere sporen na dan gedacht. Zelfs na nog een (stap,- en alcoholvrije) nacht is de kater nog steeds niet verdwenen. Sterker nog, hij lijkt twee keer zo hard terug te slaan. Net zoals na het premièrefeest in Boston, moeten er ‘drugs’ aan te pas komen om de schade enigzins te beperken.

Ik word oud. Ik word oud en ik ben er klaar mee. Klaar met het gefeest, klaar met de katers. Het mag dan misschien wel carnaval zijn, maar aan mijn lijf geen polonaise meer.

Als ik alleen maar wist hoe.

Dood aan alle bedbugs. Bedwantsvrije backpackerskroegen. Een AA voor alle verslaafde ‘Bloody Sophie’ drinkers.

Het zou mooi zijn als het zo simpel zou zijn.

Helaas is de rehab voor deze beesten nog niet uitgevonden en ben ik bang dat ze hun laatste feestje bij mij ook nog niet gevierd hebben. Er zijn dus maar twee opties: stoppen met reizen of accepteren dat een kater er af en toe bij hoort.

Aangezien ik echter nog lang niet uitgekeken ben hier, neem ik de gok en kies voor het laatste. Ook bedbugs zijn ooit uitgefeest, toch? Als ze in ieder geval hun volgende feestje pas plannen als ik een beetje ben uitgekaterd.