Glassex, poetsdoeken en gerookte mossels - Stewie en Sophie werken een week in de Coromandel

Wie in de Lonely Planet het plaatsje Coromandel Town opzoekt, komt daar de volgende beschrijving tegen: “...Coromandel Town is a thoroughly qaint little place (population 1620). It’s natty cafes, interesting art stores, excellent sleeping options and delicious smoked mussels could keep you here longer than expected…”

De Coromandel. Nadat we een week hadden besteed om het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland te verkennen, werd het tijd om een nieuwe omgeving op te zoeken. En zo kwam het dat we, na een nachtelijke tussenstop in Auckland, Bob meenamen voor een ritje richting de Coromandel Peninsula. Een gebied vol baaien, stranden, bossen en vissersbootjes en – natuurlijk – wederom veel ‘windy roads’.

Onze eerste stop was Whitianga; een bij veel toeristen bekend plaatsje vanwege de gunstige ligging voor de attracties Cathedral Cove en Hot Water Beach. Na twee nachten daar en het verkennen van de trekpleisters in de nabije omgeving, was het tijd om weer verder te gaan. We hadden namelijk een afspraak. Een werkafspraak met Tony van het Tidewater Tourist Park.

Nadat we eerder al zonder succes een aantal WWOOF adresjes in de Coromandel omgeving hadden aangeschreven, kregen we van een van die adressen de tip om het eens te proberen bij Tony. Tony is eigenlijk geen officiële WWOOF host, maar wel altijd bereid om wat werkzoekende backpackers onder zijn vleugels te nemen. En laten wij nou net op zoek zijn naar een paar vleugeltjes!

Zo kwam het dus dat we maandagmiddag bij zijn motel en hostel op de stoep stonden, om een week lang wat uurtjes mee te helpen in ruil voor gratis overnachtingen. Maaltijden daar deed Tony niet aan, maar dat betekende ook dat wij wat minder lang hoefden te werken. Geen probleem! Zeg maar wat we moeten doen!

Nou, dat was de eerste dag nog niet zoveel. Zeg gerust maar: helemaal niets. Het was, wat Tony noemt, een ‘relaxing day’.  Sowieso was Tony een fervente aanhanger van ‘wat vandaag niet komt, komt morgen wel’ en had hij het streven om iedere dag zoveel mogelijk tegen het middaguur klaar te hebben. Wat overigens niet betekent dat er niets werd gedaan. Het hostel zag er spic en span uit en iedere nieuwe gast die binnenkwam werd hartelijk verwelkomd met een korte rondleiding en een hoop Kiwi vriendelijkheid. De ‘no worries mate’ en ‘sweet as’ vlogen je om de oren. Wij kregen zelfs een eigen kamer met tweepersoonsbed!

Ja, en als je zo vriendelijk wordt ontvangen, dan wil je natuurlijk ook wel wat terug doen. De tweede dag stonden wij dus netjes om half negen bij zijn office om te doen waarvoor we waren gekomen: werken! Gewapend met een doek en glassex gingen we aan de slag. Ramen schoonmaken. De eerste dag alles van het hostel en de tweede dag de motels en een aantal ramen van zijn eigen huis. Ook de tv-lounge kreeg donderdag een flinke opknapbeurt, evenals de keuken, die vrijdag flink onder handen werd genomen. We poetsten wc’s, schrobten douches en maakten af en toe wat bedden op. In alle relaxedheid werkten we flink door en lieten we het hostel van onder tot boven glimmen als nooit tevoren. En zoals Tony’s werkethos betaamde, werden we altijd onderbroken door een kwartietje koffiepauze en werd de streeftijd van twaalf uur vrijwel iedere dag gehaald.

De werkdagen vlogen voorbij en met nog genoeg uurtjes in de dag over, hadden we voldoende tijd om ’s middags te doen wat we wilden. De ene dag genoten we lekker lui in de hosteltuin van de zon en de andere dag liepen we een stuk naar een uitkijkpunt of trapten we het zweet in onze bilnaad op mountainbikes over heuvels wat onze Hollandse fietskuitjes toch echt niet gewend zijn.

Het hoogtepunt van de dag was echter een van een heel ander en meer culinair kaliber. Meestal beleefden we dit moment rond een uurtje of vijf, wanneer we onze Ciderville cider opendraaiden en bij het hostel genoten van de laatste beetjes middagzon. Na een lange dag van werken en genieten was het dan namelijk Smoked Mussel Time!

Nu is vis sowieso één van de typische Nieuw Zeelandse gerechten (al dan niet gefrituurd in de vorm van Fish ’n Chips), maar wie naar Coromandel Town komt, kan dit kleine vissersplaatsje niet verlaten zonder eerst de gerookte mosselen te hebben geproefd. Naturel, spicy, sweet chili, knoflook, bbq...we hebben ze allemaal geprobeerd. Iedere keer opnieuw was het een genot voor onze smaakpapillen en het bordje was altijd sneller leeg dan we hadden gehoopt.

 Gelukkig trok ‘ons’ hostel nog meer visliefhebbers aan, maar dan in de vorm van echte vissers die hun vis zelf vangen. Zo kon het dus zomaar zijn dat je ’s avonds ineens een vers gevangen en overgebleven visje kon meepikken en de mosselen niet eens meer nodig waren. Dat is nog eens genieten!

Sowieso is het leuke van een week in een hostel verblijven dat je iedere dag opnieuw nieuwe mensen ontmoet. Jong, oud, samen, alleen, Duits, Engels, Canadees, Nederlands..elke dag opnieuw was het een verrassing wie nu weer zou komen of vertrekken. Je kletst wat met die en drinkt een drankje met die. Gezelligheid alom. En zolang ze onze schoongemaakte keuken respecteerden en hun vieze borden zelf afwasten , waren wij altijd bereid om een glas cider of gerookte mossel met ze te delen.

We kunnen dan ook niet anders zeggen dan dat de Lonely Planet in het geval van Coromandel Town gelijk heeft: dit piepkleine plaatsje waar eigenlijk weinig te doen is, sluit je al snel in je hart en is een prima plek om bij te komen, uit te rusten en te genieten.

Maar aangezien overdaad schaadt en teveel mosselen – hoe lekker ook – niet goed voor je zijn, wordt het tijd om Tony en zijn hostel weer achter ons te laten. Met de geur van glassex, power cleaner en een zweem van vis nog om ons heen gaan we op weg naar ons volgende werkadres. Waarschijnlijk qua werk wat minder ‘no worries’ en relaxed, maar qua eten en faciliteiten (volgens andere WWOOFers) wel helemaal ‘sweet as’.

We happen dus nog een laatste smokey mussel, zeggen dag tegen de Cormandel en nemen Bob mee naar weer een nieuw avontuur. Op naar de Bay of Plenty!