And then the earth moved – Stewie en Sophie lopen door spookstad Christchurch

22 februari 2011.

Terwijl ergens in Nederland een dubbele feestdag gevierd wordt, wordt in Nieuw Zeeland een dag van nationale rouw afgekondigd. Het is een aardbeving. En geen kleine ook.

Onwetend van wat zich aan de andere kant van de wereld afspeelt, proosten Stewie en Sophie met volle glazen op Stewie’s 27e verjaardag en het feit dat ze zojuist een ticket hebben gekocht. Eindelijk hebben ze de knoop doorgehakt. Ze gaan op reis! Bestemming: Nieuw Zeeland. De plek waar de glazen op dat moment niet rinkelen van het proosten, maar van de 6.3 zware schok die heel Christchurch op zijn grondvesten doet schudden. 185 mensen komen om onder het puin en terwijl Stewie en Sophie vol verwachting in bed kruipen en vooruitblikken op hun grote reis, staat op de plek van bestemming de tijd even letterlijk stil.

29 maart 2012.

Het is meer dan een jaar sinds de beving. Stewie en Sophie zijn inmiddels al bijna drie maanden op reis en na vrijwel alles van Nieuw Zeeland te hebben gezien, komen ze eindelijk aan op de plek die voor altijd met die 22ste februari verbonden zal zijn.

Van reizigers onderweg hadden ze al verscheidene verhalen over Christchurch gehoord. Het hele centrum zou plat liggen, een groot gedeelte van de stad zou zelfs afgesloten zijn en wat er nog wel over was gebleven deed eerder denken aan een oorlogsgebied dan aan een plek die een jaar geleden nog bekend stond om zijn kathedraal en mooie gebouwen.

Gewaarschuwd waren Stewie en Sophie dus zeker. Ook via het nieuws hadden ze de afgelopen maanden al het een en ander meegekregen over hoe het op de plek van de beving zou zijn. Chaos, puinhoop, ravage. Ze konden dus niet zeggen dat ze niet voorbereid waren. Maar dat het er in werkelijkheid ook echt zo’n rampgebied zou zijn, dat hadden ze van tevoren niet kunnen bedenken.

Gewapend met een stadsplattegrond gingen ze op pad. De grote rode markering in het midden zei eigenlijk al genoeg. Red zone: geen toegang.

Eenmaal aangekomen op de plek van bestemming liepen ze inderdaad aan tegen een groot hek. ‘Danger’, stond er met grote letters op. ‘No access, due to quake hazards’.  Met een grote boog liepen ze eromheen, om ondertussen grote kranen en bulldozers bezig te zien met het slopen van onbewoonbaar verklaarde huizen. Ze liepen langs verlaten winkels, kantoorpanden zonder muren maar waar nog wel alle kantoorspullen in stonden. Scheuren in de weg verraadden het natuurgeweld dat alle mensen in paniek de gebouwen uit had laten vluchten, alles achterlatend om niet bedolven te worden onder het puin.

Hoe zou het zijn om de aarde onder je voeten te voelen bewegen? Wat is je eerste reactie? Vluchten, rennen? Of juist blijven waar je bent en hopen dat het beven snel stopt?

Toen Stewie en Sophie net in Nieuw Zeeland aankwamen waren ze eigenlijk wel benieuwd hoe dat zou zijn: een aardbeving. Stiekem hoopten ze zelfs om een van de kleine naschokken te mogen meemaken, die hier iedere(!) dag nog plaatsvinden. Gewoon, om te kijken hoe het is en hoe het voelt.

Echter, na het zien van alle puinhoop en de ravage die deze aardbeving heeft aangericht, voelden ze zich toch wel een beetje schuldig op het hopen op een schok. Het is niet zomaar een van de vele ‘spannende’ activiteiten die je hier kan ondernemen, het is een dreigend gevaar dat iedere dag op de loer ligt en ervoor heeft gezorgd dat Christchurch is geworden tot niet veel meer dan een leeggelopen spookstad.

Er mag in het centrum dan namelijk wel een mooi stukje winkelcentrum herbouwd zijn met kleurige zeecontainers, los van dat, is er van de charme van de stad zelf weinig over. De bewoners die er het geld voor hadden, zijn weggetrokken en de geplande wederopbouw van het centrum kan nog zeker een tiental jaren duren. En dan nog is het hopen dat er niet nog een flinke beving aan zit te komen, wat in principe elk moment weer kan gebeuren.

Met bovenstaande in het achterhoofd hebben Stewie en Sophie al snel genoeg gezien. Weg willen ze uit dit grijze en deprimerende gebied. Geen ‘aarbevingservaring’ rijker, maar wel met het besef dat iedere dag als een feestdag moet worden gezien en dat je daar het beste je glazen al proostend bij kunt laten rinkelen.