Wieden, wieden en nog eens wieden - Stewie en Sophie kunnen geen onkruid meer zien

Van schoonmaker naar tuinman. Als werkende backpacker in Nieuw Zeeland is een carrièreswitch zo gemaakt. Het ene moment sta je nog met een fles Glassex in je hand de ramen te boenen en het volgende moment poets je volhardend het vuil onder je nagels vandaan na een lange ochtend onkruid wieden.

Van appelboer tot keukenhulp, van herder tot manusje van alles. Wie het werktechnisch even niet meer weet of gewoon eens ongelimiteerd wil jobhoppen, zou een tijdelijke functie als WWOOF’er kunnen overwegen. Gegarandeerd dat je op de meest uiteenlopende plekken aan de slag zult gaan en dat je werk zult doen waar je anders nooit aan had gedacht. Of waar je na een dikke week nooit meer aan wílt denken...

Onkruid wieden. Als er één zin is die onze afgelopen week in een notendop weergeeft, dan is het deze wel. Maar er was dan ook een hoop onkruid te vinden op ons nieuwe WWOOF-adres. Om precies te zijn 10 hectare vol. Kruipend, klimmend en vooral hard groeiend en bloeiend. Er tegenop boksen was als vechten tegen de bierkaai. Want wanneer het ene deel geplukt is, dan begint het bij het andere deel alweer te woekeren. En als je dan ook nog verschillende kamers, een aantal kleine villa’s en een restaurant te runnen hebt, ja, dan kun je wel een extra paar backpackershandjes gebruiken.

Zo kwamen wij dus ‘to the rescue’. Niet wetende wat ons te wachten stond en hoeveel werk er op dit prachtige landgoed verscholen lag. Iets wat Harry en Barbara (de Nederlandse eigenaars) duidelijk wél wisten. Zij runnen deze lodge in Katikati al 25 jaar en dat was aan hun ietswat vermoeide en uitgebluste gezichten ook wel te zien. De sprankelende energie was er een beetje af en dat geldde ook voor de lodge zelf. De luxe en hoogtijdagen van weleer, leken met het onkruid mee verwoekerd te zijn en de stempel ‘vergane glorie’ kwam met rasse schreden dichterbij.

Tijd dus om wat glorie in ere te herstellen!

En daar gingen we. Op onze knietjes door het gras. Plukkend, trekkend, schoffelend, harkend, zuchtend, steunend. Met onze kop in de zon en de handjes in de aarde wiedden we tot we een ons wogen. Van het zwembad tot de oprijlaan en van de kruidentuin tot de parkeerplaats; geen plek werd door ons overgeslagen. En hoewel we soms tussen al dat kruid de bloemen niet meer zagen en de eerste blaar al na een half uur werken (tja, kantoorhandjes) opgelopen was, gingen we stug door. Zes dagen lang, vier uur achter elkaar. De spierpijn kwam al snel en schone handen besloten we deze week maar te laten voor wat ze waren (vies en vuil).

Moe en uitgeblust. Na een week op je knieën plantjes uit de grond trekken, konden wij wel vertellen waar dat gevoel vandaan komt. Maarja, als WWOOF’er werk je natuurlijk niet voor niets slechts een halve dag. Wie rondreist ‘moet’ ook nog dingen bekijken. Geen excuus, geen gemaar, maar gewoon opstaan en doorgaan!

De verleiding van een middagslaapje werd dus – met moeite – weerstaan  en we trokken er samen met onze trouwe Bob op uit om nog wat meer van de omgeving te bekijken dan alleen maar woekerend kruid.

Want onkruid, daar hebben we na deze week wel genoeg van gezien. Hoe mooi de omgeving ook is, hoe aardig de eigenaren en hoe fijn onze eigen villa waar we deze week in hebben mogen logeren; als je hier je werk af wilt hebben, ben je uiteindelijk nooit klaar.

Gelukkig is dat ook het mooie van het WWOOF concept. Als je de ene carrière wel hebt gezien, dan hop je toch gewoon weer verder naar een volgende baan? Het enige wat je hoeft te doen is inpakken, wegwezen en op naar de volgende plek!

Eens kijken dus wat we nog aan ons lijstje van jobs kunnen toevoegen: brouwer, schoonmaker, tuinman, ehhm.. notenkraker? Mmm, dat klinkt best als een goede (en lekkere) carrièrestap. Wij gaan voor promotie op de macadamiafarm!

(Ps: Meer weten over het leven als een backpacker? Bekijk dan ook het laatste item op de site van Nieuwsgierig Aagje)